Светот треба да се плаши од растечките тензии меѓу Индија и Пакистан, два соседа вооружени со нуклеарно оружје, чие непријателство трае со децении.
Гневот беше преголем за да се ограничи – се вели во анализата на индискиот репортер за Скај њуз.
Индија тврди дека нејзините ракетни напади се одговор на бруталното убиство на 26 лица во април во близина на Пахалгам – кога милитантите убија 26 лица, а ранија уште десетици.
Покрај тоа, Индија го обвини Пакистан за засолнување и вооружување на милитантни организации чии кадри се инфилтрираат преку речиси 800 километри долгата граница во Кашмир и ја напаѓаат таа држава.
Пакистан ги негира обвинувањата и вели дека само го поддржува правото на Кашмирците на самоопределување.
Индискиот премиер: Ќе ги гониме до крајот на светот
Значајно е што одмаздата спроведена од Индија беше наречена Операција Синдор.
Синдор е црвен прав што мажената жена го носи во средниот дел од косата, што укажува на брачниот статус. Во нападот врз туристите во близина на Пахалгам имаше многу вдовици.
„Ќе ги гониме до крајот на светот. Индискиот дух никогаш нема да биде скршен од тероризмот. Тероризмот нема да остане неказнет. Ќе вложиме максимални напори да обезбедиме правда“, рече индискиот премиер Нарендра Моди.
„Тензиите меѓу два нуклеарно вооружени соседи со децении непријателство и недоверба се полоши од кога било досега“, рече странски аналитичар.
Индија и Пакистан водеа неколку војни и конфликти откако добија независност од Велика Британија во 1947 година.
Пред шест години, двете земји беа на работ на конфликт.
Бомбаш самоубиец нападна воен конвој, убивајќи најмалку 40 индиски паравоени војници, а Индија го обвини Пакистан за засолнување на исламистички терористи и изврши ограничени воздушни напади преку границата. Оттогаш, меѓу двете земји има напнат конфликт.
„Нуклеарна точка на вриење“
Околу една деценија претходно, војната во Каргил во мај 1999 година доведе до „нуклеарна жариште“.
За време на конфликтот, пакистанската армија, заедно со некои сепаратистички групи, тајно ги окупираа индиските воени позиции на индиската страна од Линијата на контрола (ЛК), што всушност е границата помеѓу индискиот и пакистанскиот дел од Кашмир.
Иако официјално не беше меѓународно призната граница, тоа беше линија на поделба што двете страни ја почитуваа дотогаш.
Пакистан побара помош од тогашниот американски претседател Бил Клинтон за деескалација на конфликтот.
Вашингтонскиот договор беше договорен од тогашниот пакистански премиер Наваз Шариф, кој се согласи на повлекување на пакистанските трупи и почитување на Линијата на контрола.
Чадор-организацијата на екстремистички групи го отфрли договорот и одлучи да ја продолжи борбата против индиската држава, а потоа следеше терористичкиот напад во Мумбаи во 2008 година.
Десет терористи кои припаѓаат на Лашкар-е-Таиби (ЛеТ), за која се вели дека има тесни врски со пакистанската меѓуслужбена разузнавачка служба (ИСИ), убија 166 лица.
Убиствата се случиле во текот на четири дена на култни места во Мумбаи. Фатен е напаѓачот Аџмал Касаб, кој пред неговата егзекуција во 2012 година тврдел дека напаѓачите се членови на терористичка група.
Пакистан тврди дека е жртва на тероризам
Постои голем дефицит на доверба меѓу двете земји.
Индија тврди дека обезбедила доволно докази за терористички групи кои дејствуваат од Пакистан и ја напаѓаат земјата и нејзиниот народ.
Пакистан го негира ова и тврди дека е жртва на терор.
Кашмир е скапоцен камен над кој двајца нуклеарно вооружени соседи водеа војни и се во постојана состојба на тензија.
Со децении, Кашмир е зафатен од вртлог од насилство, конфликти, убиства и киднапирања. Бунтовничкото движење што започна кон крајот на 80-тите години се водеше со децении против индиската држава.
Пакистан тврди дека Кашмир останува нерешен спор и ќе продолжи да го поддржува правото на народот на самоопределување.
„Недовербата меѓу двете земји растеше со текот на годините и останува малку дипломатско маневрирање за да се премости тој јаз“, изјави аналитичарот за „Скај њуз“.
„Најновиот инцидент наскоро би можел да се претвори во жариште, а светот со право треба да се плаши од можните последици“, рече новинарот Невил Лазарус.