Неколку земји, вклучувајќи ги САД, Обединетото Кралство и Турција, воспоставија дипломатски односи со де факто владетелот на Сирија Ахмед ал-Шара.
Тој сега и официјално е назначен за привремен претседател на земјата, објавија сириските медиуми.
Воспоставувањето дипломатски односи со новиот сириски лидер дојде и покрај фактот што вооружената група што тој ја предводи, Хајат Тахрир ал-Шамс (ХТС), е прогласена за терористичка група од многу земји поради нејзините минати врски со Ал Каеда.
САД неодамна ја откажаа наградата од 10 милиони долари што ја понудија за апсењето на Ал Шара.
Ал Шара (претходно познат како Абу Мухамед ал-Џолани) би можел да се приклучи на долгата низа луѓе означени како терористи кои на крајот биле третирани како легитимни политички лидери.
Ова се уште четири познати примери од целиот свет.
Менахем Бегин – од водач на Иргун до добитник на Нобеловата награда
Менахем Бегин беше израелскиот премиер кој потпиша мировен договор со египетскиот претседател Анвар Садат во 1978 година, ставајќи крај на 30-годишните непријателства меѓу двете соседни земји.
Овој договор, познат како Договорот на Кемп Дејвид, им донесе на двајцата лидери Нобеловата награда за мир.
Сепак, Бегин беше водач на Иргун во 1940-тите, еврејска вооружена група која ги нападна и британските власти и Арапите во Палестина пред создавањето на модерен Израел.
Роден во 1913 година во поранешна Царска Русија, Бегин студирал право во Полска, каде што се приклучил на Еврејското младинско движење, огранок на тврдокорното ревизионистичко ционистичко движење предводено од Зеев Јаботински.
Во Втората светска војна, тој бил заробен од советските сили и ставен во полската армија да се бори против Германците.
Откако ја напуштил армијата и се преселил во Ерусалим, тој станал водач на милитантната група Иргун Зваи Леуми (Национална воена организација), која ја поткопа британската власт во Палестина.
Во 1946 година, Иргун го бомбардираше хотелот Кинг Дејвид во Ерусалим, при што загинаа 91 лице.
Две години подоцна, групата учествуваше во убиството на голем број Палестинци во градот Деир Јасин, во близина на Ерусалим.
Гласините за ова го забрзаа арапскиот егзодус од Палестина непосредно пред основањето на Израел.
По создавањето на Израел во мај 1948 година, Бегин стана лидер на десничарската партија Херут, а во 1977 година стана израелски премиер како лидер на сојузот Ликуд.
Истата година, Бегин започна мировни преговори со египетскиот претседател Анвар Садат.
Тие кулминираа со Договорот од Кемп Дејвид од 1978 година, кога Египет стана првата арапска земја што го призна Израел.
Нобеловата награда за мир беше доделена заедно во 1978 година на Бегин и Садат за нивниот придонес за мирот на Блискиот Исток.
Сепак, таквите насилни протести избувнаа против Бегин кога тој го посети норвешкиот главен град Осло за да ја прими наградата дека церемонијата мораше да биде преместена во тврдината Акершус.
Три децении пред Бегин да стане добитник на Нобеловата награда за мир, британските власти во Палестина понудија награда од 50.000 долари за неговото апсење како баран терорист.
Јасер Арафат – од „борец за слобода“ до миротворец со Израел
Поранешниот палестински лидер Јасер Арафат посредуваше во Договорот од Осло меѓу Израел и Палестина од 1993 година, што доведе до создавање на Палестинската самоуправа (ПА) и им даде на Палестинците самоуправа во Појасот Газа и дел од Западниот Брег.
Арафат стана првиот претседател на палестинската управа во 1994 година, на функцијата што ја држеше до неговата смрт во 2004 година.
Добитник е и на Нобеловата награда за мир.
Арафат е роден во 1929 година во главниот град на Египет, Каиро.
Неговиот татко бил палестински трговец.
Како студент во Египет, тој одлучил да започне вооружена борба против Израел за да го поништи она што Палестинците го нарекоа Накба, или Катастрофа, од 1948 година.
Тоа се случило кога била основана државата Израел, а околу 750.000 Палестинци беа принудени да ги напуштат своите домови.
Арафат го коосноваше Фатах – Движењето за ослободување на Палестина – со колегите прогонети во доцните 1950-ти и стана шеф на неговото воено крило.
Од декември 1964 година, тој извршува герилски напади врз Израел од соседните територии.
Арапската лига, организација на арапските држави на Блискиот Исток и Северна Африка, го изгласа Арафат за лидер на Ослободителната организација на Палестина (ПЛО) во 1969 година.
Во текот на 1970-тите и 1980-тите, фракциите на оваа група вршеа атентати, бомбашки напади и киднапирања.
Арафат никогаш не ги коментираше тие епизоди, но тврдеше дека го отфрла тероризмот.
Тој се опиша себеси како „борец за слобода“.
Во 1974 година на Генералното собрание на ОН рече дека дошол „носејќи маслиново гранче во едната рака, пиштол на борецот за слобода во другата – не дозволувајте маслиновото гранче да ми падне од рака“.
Во 1987 година, САД ја прогласија ПЛО за терористичка организација и му забранија на Арафат да влезе во земјата.
Една година подоцна, Арафат јавно се откажа од тероризмот во име на ПЛО.
Во 1993 година, тој се помири со Израел и го призна неговото право да постои во Договорот од Осло.
Во замена, Палестинците добија самоуправа во Појасот Газа и дел од Западниот Брег под палестинската управа.
За ова ја доби Нобеловата награда за мир.
Кога Арафат почина, претставници од повеќе од 50 земји, вклучително и САД, дојдоа на неговиот погреб во Каиро.
Мартин Мекгинис – командантот на ИРА кој се ракуваше со кралицата
Мартин Мекгинис беше висок командант на Привремената ИРА (Ирска републиканска армија), која изврши терористички акти во Северна Ирска од крајот на 1960-тите до 1990-тите, со цел да се стави крај на британското владеење во Северна Ирска и да се постигне обединување на Ирска.
Меѓутоа, по неговата улога во постигнувањето на Договорот од Велики петок во 1998 година, кој стави крај на тридецениското насилство познато како „Неволји“, Мекгинис стана заменик прв министер на Северна Ирска.
Мекгинис е роден во 1950 година во сиромашна област во Лондон, наречена Богсајд во Северна Ирска и се приклучи на ИРА во доцните шеесетти години.
Кога британските падобранци убија 13 луѓе за време на Крвавата недела во Лондондери во 1972 година, тој беше втор по команда на ИРА во тој град.
Подоцнежната истрага покажа дека ниту еден од убиените не претставувал никаква закана за војниците.
Мекгинис бил затворен во 1973 година, откако бил фатен во близина на автомобил со експлозив и 5.000 парчиња муниција.
Тој е обвинет дека стои зад убиствата на неколку доушници и заложници, а се тврди дека претходно знаел за бомбашкиот напад на Денот на сеќавањето во 1987 година во Енискилен, Северна Ирска, во кој загинаа 11 лица, а 60 други беа повредени.
Тој го негираше тоа.
Сепак, тој учествуваше во преговорите со британските агенти, отворајќи го патот за прекин на огнот со ИРА и мировниот договор познат како Договор од Велики петок.
Откако стана заменик премиер на Северна Ирска, тој ги осуди дисидентите републиканци кои го продолжија насилството „како предавници на островот Ирска“.
Неколку пати се сретнал со кралицата Елизабета Втора, подавајќи ѝ рака.
Тоа беше знак за тоа колку времињата се променија.
Во 1979 година, ИРА го уби братучедот на кралицата, лордот Луис Маунтбатен, додека тој пловел со рибарски брод кај ирскиот брег.
Густаво Петро – член на герилска група кој стана колумбиски претседател
На 62-годишна возраст, Густаво Петро беше избран за претседател на Колумбија во 2022 година – првиот левичар што некогаш станал шеф на државата.
Сепак, тој беше член и на Движењето 19 април (М-19), една од најнасилните вооружени групи во земјата, и одлежа затворска казна за поседување оружје.
Густаво Петро израснал во Зипакира, сиромашен град во рудникот за сол во близина на главниот град Богота.
На 17-годишна возраст, додека студирал економија на универзитетот во Богота, се приклучил на М-19.
Тоа беше герилска група именувана по датумот на претседателските избори во 1970 година во Колумбија, за кои многумина од левицата веруваа дека биле наместени.
Во 1979 година, припадниците на М-19 ископале тунел до воената база во Богота и украле големо количество оружје.
Една година подоцна, групата упадна во амбасадата на Доминиканската Република и држеше како заложници 50 луѓе кои присуствуваа на коктел.
Петро негираше дека учествувал во каков било насилен чин.
Меѓутоа, во 1985 година бил фатен со муниција и експлозиви на него.
Тој рече дека биле наместени и тврдеше дека бил мачен по апсењето.
Тој одлежа 18 месеци во воен притвор и во затвор.
Додека Петро беше во затвор, М-19 го изврши својот најкрвав чин до сега, упадна во Палатата на правдата во Богота, каде што држеше како заложници стотици луѓе.
Колумбиските вооружени сили водеа 27-часовна битка за повторно преземање на зградата, при што загинаа речиси 100 луѓе.
М-19 се демобилизираше во 1990 година и стана легитимна политичка партија, Демократскиот сојуз на М-19.
Петро стана член на Конгресот, сенатор и градоначалник на Богота.
Тој победи на претседателските избори во 2022 година.