Сакам избори. Све док не се уведе Нобелова награда за рат, наместо за мир (како што му беше жеља на Габриела Маркез-а), ќе се учимо на демократију и ќе живимо по принцип: један човек, један глас. Македонски, домаќи гласач е увек анониман првак у књижевност. Гласач од дијаспору е бија сигурно првак у математику. Правило на Георги Господиновога. Одлика на меѓународно тржиште. Извоз на стручњаци, стагнација на мрсомуди. Без да гу питав бабу. Она, уствари, е само слушкиња која пенетрира у нашу малодушност. Дали му направила жетварску салату на Тодора, Јанета или Живка – не ги занима ни Бугари више, камоли Скачку док тврди дека дедо ви Новко гу градија Стару Загору. Интересираше ме едно време момент на Тајну Македонску Револуционерну Организацију и кој га утепа Стамболискога. После дојде време на Аспарух Калашњиковога.
С’га, за жал, се појавуев педери под фолију кои треба да га креирав јавно мишљење. Руку под руку сас Лилу, неписмену инфлуенсерку сас модри жлебине. Хетерогена популација од 1912-ту годину за Балканску Лигу на народи е покојна. Чак што више, кремирана у онија смешни, на плин рерне од „Маратонци трче почасни круг“. Све што ни остана су second-hand опортунисти. Помози Боже.
Локална политика се сведуе на бесмислени постови за полу-успеси извадени искључиво од наш џеб и коментари од партиски штабови на кога му е поголем. Паркинг. Магнитуда на разум е по нову скалу: Ај бе, што ти фали?
Нешто ќе те питам бабо. Кои смо ми? Македонски сепаратисти или Бугарски националисти од 1937?
Колко га гледамо Вучиќа на Прву Српску? Треба ли толко да га гледамо? Или да напунимо кондоми сас боју и покажемо му како изгледа „Македонско сценарио“ у ед’н безобразан live stream?
Боли ли, бабо, Бугарски ќутек? Да га малко вратив педагози у курикулум. Кој ми те ага највише поруга? Он’ј ли што не ти даваше да идеш у школу? Тој е веќ 14 –ти век. Од увек е постојала бариера измеѓу политички елите и граѓанство. AUDI и RENAULT 4. Егзибиција интелектуалне ограничености. Патриоти и транс-родови чудовишта. Зашто мори бабо не си га оставила рецепт за згужвану питу и еклану бошчу? Зашто овак’в аманет да ни оставиш, да бирамо самодопадљиви реторици без укус и ак’л?
Зашто да доведемо жене од различни националности у евровизиско видео, за да бидемо cool? Ми каскамо бабо како твои коњи. К’т е модерна балада, ми избацимо „100 посто те сакам“, фалш тра-ла-ла. К’т е Норвешки рокенрол, ми се правимо Марија Шерифовиќ. Назад, назад Калино моме. И плус, да мрчи док иде назад.
У целу овуј кокаинско-конфликтну линију на стварност, меѓу западњачки и славистички идеологије, најмалце ни треба бабо да се делимо на МИ и ОНИ.
Еве, добро, Стево ќе победи. Сасве Југо, бастион на нашу скромност, симбол на Попадиќа. Аристократска жена заљубена у магационера. Буди ми се стара чежња – Рундек, Шербеџија, Дедиќ.
Да ги прашаш бабо, тија кои свирив на кавал, куде е бор што га садила мома Евгенија? Шумите не шумат, оти изгореа. Паметиш ли Милице? И ти, Елено ќерко? Анѓа ќути, калеш е. Само слуша, а претежно слуша глупости. Мајка на Марика не дума више. Игра танго до балчак и пое гу судбо моја. Дафино, дај вино мори! И ти Ѓурѓо, не дреми како млада невеста. Излези да питамо зашто си ме мајко родила овдека? Не кажувај либе добра ноќ од Париз. Дојди си да видимо море како сокол пие. Бистру воду од Криву Реку. Да ти ебу такву бабу, нарочито унуци сас браду.
Пишуе: Ивана Аткинс