Огромното мнозинство на научната јавност (97%) сметаат дека климатските промени, набљудувани уште од почетокот на Индустриската револуција, се случуваат и дека главната причина за тоа е зголемената концентрација на гасови со ефект на стаклена градина во атмосферата за што е одговорен човекот. И покрај тоа, сè уште има многумина што веруваат дека тоа не е случај, посочувајќи многу „докази“ за да ги потврдат нивните тврдења.
Според Klima101, климатски скептици (името за луѓето кои веруваат дека климатските промени не се случуваат) користат аргументи засновани врз некои добро познати процеси кои влијаат на климата на нашата планета, но извлекуваат од нив нецелосно точни заклучоци, честопати гледајќи само во еден дел од податоците што им се корисни, без да се погледне поголема слика.
Еден од добро познатите таканаречени „климатски митови“ е погрешно толкување на „циклусите на Миланковиќ“. Друг честопати споменувани се тврдењата дека сонцето игра клучна улога во климатскиот систем и дека промените во неговата активност се главниот двигател на климатските промени.
Што велат скептиците?
Логиката што стои зад овој мит е јасна. Сонцето е главниот извор на енергија на нашата планета, па доколку се случат какви било промени во неговата активност, логично е дека реагира на температурата на Земјата.
Сонцето не свети со ист интензитет цело време, има периоди кога има зголемена активност и испушта повеќе енергија во универзумот, а има периоди кога има намалена активност и кога на нашата планета пристигнува помалку енергија. Овие промени во дејноста на Сонцето се нарекуваат соларни циклуси.
Сончевата активност генерално варира во редовни циклуси кои траат во просек од околу 11 години. На пример, за време на еден циклус активноста на Сонцето изгрева сè додека не го достигне максимумот на активност, по што започнува следниот единаесетгодишен циклус, за време на кој ќе се спушти активноста на Сонцето, сè додека не достигне минимум, по што ќе се повтори целиот процес.
Ако скептиците се во право, климата на нашата планета треба да се промени во согласност со горенаведените соларни циклуси, сепак, податоците велат поинаку.
Што велат податоците?
За почеток, треба да разбереме дека промените во дејноста на Сонцето се прилично мали, разликата помеѓу максималната и минималната сончева енергија што стигнуваат до Земјата за време на еден сончев циклус е обично околу 0,1%.
Затоа, влијанието на Сонцето врз неодамнешните температурни промени на Земјата е многу помало отколку што во почетокот може да изгледа.
Во последните 20 години, направени се бројни студии на оваа тема и покажуваат дека вкупното влијание на сончевата активност врз затоплувањето снимено по 1750 година било од 10 до 50 пати помалку од ефектот на согорување на фосилни горива од човекот што предизвикало зголемување на концентрацијата на гасови со ефект на стаклена градина во атмосферата.
Она што е уште поинтересно е дека во последните 45 години е забележана потпросечна активност на Сонцето, а токму во овој период започнува забрзувачкиот тренд на затоплување, за што сега сме сведоци. Последниот циклус на сончева активност започна во 2008 година и оттогаш неговата активност е во опаѓање, а се очекува дека некаде помеѓу сегашниот момент и 2020 година ќе бележи најнизок минимум откако се направени мерењата, т.е. од 1750 година.
Сите овие податоци појаснуваат дека аргументот дека сонцето е главниот двигател на климатските промени во денешно време не е точен.