Од почетокот на руската агресија врз Украина, канцеларот Олаф Шолц е обвинет од германските и странските медиуми за недоволно ангажирање на страната на Украина.
Кога другите членки на НАТО и на Европската унија почнаа да испраќаат оружје во Украина, Германија испрати панцирни елеци и шлемови.
Наместо директна испорака – трговија
Досега Шолц успешно ги избегнуваше украинските барања за испорака на самоодни хаубици, борбени возила на пешадија и тенкови.
Наместо директна испорака во Украина, Шолц прибегна кон принципот на „трговија“. Така тој и понуди на Чешка да ѝ испорача на Украина тенкови Т-72 во замена за германски Леопарди 2.
Словачка се согласи да ѝ испорача на Украина 30 Т-72 во замена за Леопарди 2.
Многу сличен договор ѝ е предложен на Словенија. Словенија се согласи да испрати 54 М-84 во Украина, а за возврат побара Леопарди 2, Боксери и Пума.
Во меѓувреме, сепак, Јанез Јанша ги загуби изборите, а новата левичарска влада на премиерот Роберт Голоб не е за таков договор.
Последната идеја на Шолц е Грција да испрати застарени оклопни возила БМП-1 во Украина, а за возврат да добие пешадиски борбени возила Мардера од Германија.
Мора да се признае, Шолц дозволил испорака на самоодни противвоздушни артилериски системи Гепард. Не дека Украина ги бараше, но во војната секое оружје е добредојдено.
Вооружен со два топа од 35 милиметри и опремен со радар за набљудување и цел, Гепард ќе биде првенствено опасност за руските јуришни хеликоптери.
Единствениот проблем е што за бојно поле долго илјада километри, на Украинците им требаат 150, а не 15 гепарди, колку што Шолц е спремен да испрати. И тоа под услов Гепардите никогаш да не пристигнат во Украина.
Имено, испораката постојано доцни, од првично најавениот јуни до јули, а сега до август. Критичарите на Шолц би рекле – оружјето ќе дојде кога ќе заврши војната.
Најефикасното оружје испорачано од Шолц беше противвоздушниот ракетен систем IRIS-T. Очигледно ќе испорача само еден баталјон. И уште поважно, Шолц не кажа во кој период ќе го направи тоа.
Ројтерс, повикувајќи се на висок извор од германското Министерство за одбрана, рече дека испораката нема да биде брза и дека ќе поминат месеци и месеци.
Твитовите на Шолц ги подгреваат обвинувањата дека сака руска победа што е можно поскоро
Затоа не е чудно што германските и странските медиуми постојано го обвинуваат канцеларот Шолц дека ѝ посакува победа на Русија.
Така пратеникот на Бундестагот на ЦДУ и поранешен германски армиски полковник Родерих Кизеветер отворено го повика Шолц дека не сака победа на Украина. И далеку од тоа дека е единствениот.
Изјавите на Шолц (всушност твитови) од типот „дали може да се бори против насилството со насилство“ или „дали мирот може да се постигне без оружје“ (алузија дека зголемувањето на испораките на оружје за Украина само ќе ја продолжи војната), но и упорното одбивање да го посети Киев, само разгоруваат обвинувања дека тој всушност сака руска победа што е можно поскоро.
Сепак, тој само сака сè да престане што е можно поскоро и да се постигне примирје. Не е важно што, само да се направи примирје.
И пред Германија да остане без руски гас. До руската агресија врз Украина, Германија своите потреби ги покриваше со 55% од рускиот гас. Сепак, на крајот на 2021 година, експертските портали тврдеа дека вистинската германска зависност од рускиот гас е многу поголема – 75%.
Германија не може брзо да ја намали зависноста од рускиот гас
Во секој случај, Германија е силно зависна од рускиот гас и нема начини таа зависност брзо да се намали. Во Германија на гас се греат 41,5 милиони домаќинства, на што треба да се додадат болниците, градинките и училиштата.
Во 2021 година, Германија произведуваше 15,3% од својата електрична енергија во електрани на гас. Сепак, ова беше пред да бидат затворени три целосно оперативни нуклеарни централи, па зависноста од термоелектраните на гас (и јаглен) е уште значително поголема.
Во текот на летото и топлото време, кога гасот главно го троши германската индустрија, потрошувачката е 200 милиони кубни метри гас дневно.
Во зависност од температурата. Германија троши околу 300 милиони кубни метри гас дневно во зимските месеци.
Иако тоа никогаш нема јавно да го признаат, Германците се повеќе се задоволни од секоја руска најава дека ја прекинува испораката на гас за некоја од европските земји.
Имено, Германците на тој начин можат подобро да ги искористат ограничените капацитети на гасоводот за да се обидат да ги наполнат складиштата за гас што е можно повеќе пред зимата.
Не е сè во гасот
Сепак, не е сè во гасот. Во 2020 година, германските компании извезоа стоки во вредност од над 25 милијарди евра во Русија, а увезоа стоки во вредност од 15,5 милијарди евра од Русија, главно енергија и метали.
Сега германските милијарди сè уште одат во Русија по нафта и гас, а поради економските санкции ништо не се враќа. А тоа многу им пречи на Германците.
До објавувањето на трговските санкции на ЕУ, рускиот пазар беше втор најважен за германските луксузни стоки (првиот е кинескиот).
За Дајмлер-Бенц рускиот пазар беше толку важен што изгради фабрика таму. Со оглед на тоа што кинескиот пазар исто така забавува, делумно поради (пре)строгите мерки за борба против ковид, а делумно поради „прегревањето“ (особено пазарот на недвижности), Германците би биле многу среќни да се вратат на рускиот пазар како што поскоро.
Олаф Шолц, најслабиот од сите канцелари од 1946 година
Треба да се земе предвид и фактот дека Олаф Шолц е најслаб од сите канцелари од 1946 година и Конрад Аденауер.
Слабоста на Шолц произлегува од два главни извори. Првата е дека тој е на чело на коалициска влада која, заедно со неговата Sozialdemokratische Partei Deutschlands, се состои од Bündnis 90 / Die Grünen (зелена) и Freie Demokratische Partei (Труд).
Со оглед на фундаменталните партиски политики, спарувањето на зелените и либералите во иста коалиција е проклето барано.
Тоа е затоа што самите Зелени не се стабилна партија, со оглед на тоа што постои внатрепартиски конфликт меѓу „реалистите“ и „идеалистите“.
Идеалистите тврдат дека раководството на партијата се продавало за пратенички места и дека го предало не само членството туку и Германците. Реалистите, секако, тврдат дека од опозицијата ништо не може да се постигне и дека се неопходни компромиси.
Сепак, одржувањето на коалицијата не е единствениот проблем на Шолц. Вториот, и се покажа дека е многу поголем, е фактот дека Шолц не ја контролира СПД, туку дека СПД постојано се обидува да го заузда Шолц.
Иако е канцелар, Шолц не зазема висока функција во партијата. Претседавањето со СПД го делат Саскиа Ескен и Ларс Клингбејл.
Многу важна личност во СПД е и генералниот секретар Кевин Кинерт (младата надеж на партијата откако е роден во 1989 година). Шолц не е ниту во претседателството на СПД.
Навистина, често се чини дека раководството на СПД напорно работи на комплицирање на животот на Шолц, особено кога станува збор за испраќање оружје во Украина.
Мари-Агнес Штрак-Зимерман, претседателка на парламентарната комисија за одбрана и експерт за одбрана на либералната ФДП (членови на владејачката коалиција), јавно ја поврза неподготвеноста на Шолц да испрати тешко оружје во Украина со притисокот на СПД.
Анкетите покажуваат дека гласачите на СПД се против германското вооружување на Украина и сакаат Берлин да одржува подобри односи со Москва.
Дури и без руската агресија врз Украина, економските санкции на ЕУ кои најмногу ќе ја погодат германската економија, зголемувањето на цените на енергијата и, најлошо од сè, реалната шанса Германија да остане без руски гас, животот на канцеларот Олаф Шолц би бил многу комплициран баланс меѓу многу желби, интереси и барања.
Затоа не е ни чудо што делува неодлучно и бавно.