Сегашната израелска агресија врз Појасот Газа не може да се гледа изолирано од богатите ресурси на природен гас што изобилуваат на неговите брегови.
Нападот намерно уништи згради и инфраструктура, загинаа илјадници Палестинци за да ги принудат да емигрираат, за Газа да биде испразнета за Израел.
Со овие зборови писателката Тара Алами ја започна својата статија објавена од американскиот сајт Mondoweiss и изјави дека само десет дена по почетокот на нападот на Газа, Светската здравствена организација објави дека појасот останал без вода, струја и гориво.
На 24 октомври, Министерството за здравство предупреди на можноста за затворање на болниците во рок од два дена поради недостиг на гориво, како резултат на бомбардирањето, кое го опиша како „брутално“, а протекоа и вести за американските планови за искористување на гасни полиња во близина на брегот на Газа како дел од „планот за економска ревитализација“.
Алами посочува дека сегашната агресија врз Газа е дел од континуиран обид за етничко чистење како дел од колонијалниот и доселенички проект, додека некои веруваат дека гасните полиња се мотив за израелска агресија.
„Марин I“ и „Марин II“
Авторката вели дека израелскиот проект има за цел да изгради етничка колонијална држава, а Израел се обидува да ја постигне оваа цел со извоз на „украден гас“ и склучување договори со соседните земји со учество на Европската унија, бидејќи Бритиш Гас откри наоѓалишта на гас во близина на Газа пред 25 години, кои денес се нарекуваат „Gaza Marine I“ и „Gaza Marine II“ и се предмет на израелските и американските интереси за експлоатација на палестинските ресурси.
Алами додава дека израелската окупација ги контролира енергетските и водните ресурси на Газа, што ги попречува напорите за воспоставување независна енергетска инфраструктура во Појасот.
Окупацијата користи „украден гас“ и вода, додека Палестинците во Газа страдаат од тешка енергетска криза.
Регионална доминација
Алами укажува на интересот на Израел за извлекување гас од бреговите на Палестина, Либан и Египет и смета дека тоа е една од целите на окупацијата потврдена и со Договорот од Осло и со Парискиот протокол, а со тоа да се промовира проширувањето на населбите и да се ограничи пристапот на Палестинците до ресурсите.
Договорите наметнаа целосна економска потчинетост на Израел и го попречија пристапот на Палестинците до природните ресурси, што доведе до значителна економска стагнација влошена од тековните израелски воени операции.
Алами вели дека пред Хамас да победи на парламентарните избори во 2007 година, „мировните“ разговори меѓу Израел и палестинската управа вклучија потпишување на договор вреден четири милијарди долари годишно за израелско купување гас од Газа почнувајќи од 2009 година, но победата на Хамас го суспендираше договорот, по што Израел воведе строга опсада на Газа.
Во тој период Тел Авив планираше инвазија на Газа, а во исто време преговараше за договор со британската групација.
По гасниот договор меѓу Египет и Израел во 2005 година и откривањето на гасното поле Тамар во 2009 година, потребата за екстракција на гас од Газа е намалена.
Сепак, плановите за експлоатација на полињата со гас продолжија додека се наметна опсада на Појасот Газа.
Авторот вели дека Либан – со кој Израел е во спор за поморските граници од 2010 година – потпиша историски договор за поморско разграничување во 2022 година со посредство на Соединетите Американски Држави, кои, покрај споделувањето ресурси, ќе ги надгледуваат и посредуваат операции за екстракција на гас и подготвување извештаи.за ресурсите.
Договорот вклучува (само) „реномирани меѓународни компании“ на кои САД им дадоа согласност за екстракција на гас, ускратувајќи му ја способноста на Либан да управува со голем дел од спорната област.
Во 2016 година, јорданската Национална електрична компанија потпиша 15-годишен договор со Израел и контроверзните енергетски компании, според авторот, а во декември 2019 година, Израел почна да извезува „украден гас“ во Јордан од наоѓалиштето Левијатан.
Предизвик за светскиот поредок
Алами заклучува дека интересот на Израел за гасни полиња во близина на Палестина е јасен пример за „империјализам“.
И покрај обидите да се прикрие запленувањето на ресурсите, јасно е дека извесно време оваа потрага за извоз на гас од полето Левијатан на европските пазари е дел од планот на Соединетите Американски Држави, Обединетото Кралство, Европската унија и Израел.
Алами истакнува дека нападите на Јемен на поморските патишта на Израел се закана за него (Израел) и безбедноста на глобалната економија, а секој обид за „кражба“ е придружен со дополнителни напори за зачувување на неговите „колонијални“ граници.
Авторот заклучува дека овие настани се само дел од израелскиот проект заснован на политиката на етничко чистење, експропријација и економска контрола и дека ослободувањето на Палестина значи крај на тој проект со сите негови „колонијални“ детали, како и реставрација на нејзините морски ресурси.