Британскиот патнички брод Титаник потнал на 14 април 1912 година, за време на првото патување од Саутемптон во Њујорк, САД.
Под капетанот Едвард Смит, на бродот имало околу 2.200 патници во моментот кога се судрил со ледениот брег недолно пред полноќ, несреќа во која загинале над 1.500 луѓе. Меѓутоа, таа приказна не е реална, вели поранешниот професионален морнар, кој има искуство во водите на северниот дел од Атлантикот каде и потонал Титаник.
Капетанот Л.М. Колинс во 2002 година ја издал книгата „Потопувањето на Титаник, перспектива на ледениот пилот“, каде предложил три причини поради кои се верува дека Титаник навистина потонал поради мразот.
– Убеден сум зад се дека е невозможно бродот да удрил во леден брег. Наместо тоа Титаник е жртва на арктички леден слој. Арктичкиот лед е повеќегодишен, многу тврд. Бројни бродови потонале на ист начин, со пробивање на трупи. Нема доверливи докази дека Титаник удрил во леден брег, вели тој.
Капетанот Колинс детално опишал во книгата како околу 10 минути пред потоувањето, двајца морнари забележале нешто што го сметале за магла на хоризонтот, протегнувајќи се околу 20 степени од двете страни на бродот.
Колинс тврди дека она што го виделе не била магла туку појас мраз.
Исто така, различни официри пријавиле различна височина на непостоечкиот леден брег.
Капетанот Колинс верува дека оваа разлика во висината е последина на „оптички феномен кој им е добро познат на наутичарите, каде рамното море и екстремното студенило го искривуваат изгледот на објектот во близина на водената линија, што го прави многу висок.
– Физиката исто така наложува дека Титаник не удрил во леден брег, тврди тој.
Како што објаснува, нешто познато како Бернулиевиот ефект значи дека тоа е невозможно.
Според Колинс, ако бродот пловел со бризна од 11 метри во секунда и удрил во леден брег за кој тврди дека е со големина на хотел, целата страна би била уништена.
– Бродот тогаш би потонал за неколку минути, а не часови, вели тој.