Шаторите се толку блиску до граничниот ѕид меѓу Сирија и Турција што речиси го допираат.
Оние кои живеат овде на сириската страна можеби се раселени поради повеќе од 10-годишната граѓанска војна во земјата.
Но, тие можеби го преживеаја разорниот земјотрес во понеделникот на 6 февруари, во кој загинаа десетици илјади луѓе во југоисточна Турција и северна Сирија.
Во Сирија се преклопуваат катастрофи.
Земјотресот, кој не се грижи за меѓународните граници, донесе хаос во двете земји.
Но, напорите за меѓународна помош беа спречени од контролните пунктови.
Во јужна Турција, илјадници спасувачи со тешка механизација, болничари и кучиња трагачи ги заглавија улиците и сè уште работат на пронаоѓање на преживеани.
Во овој дел од северозападна Сирија, под контрола на опозицијата, нема ништо од тоа.
– Штотуку ја минав границата во градот Антакија, Турција, каде што владее какафонија – сирените на брзата помош трепкаат цела ноќ, десетици машини рикаат и кинат бетон 24 часа на ден, пишува ВВС.
Меѓу маслиновите градини во селото Бсанија, во сириската провинција Идлиб, главно владее тишина.
Куќите во оваа погранична област се новоизградени.
Сега повеќе од 100 од нив ги нема, претворени во сенишна бела прашина што се шири над обработливото земјиште.
Како што се качувам по креданите остатоци од селото, забележувам дупки во урнатините.
Внатре е совршено зачувана бања со розови плочки.
Земјотресот го зафати домот на Абу Али и ги однесе животите на две негови деца.
„Таму има спална соба, тоа е мојата куќа“, вели тој, покажувајќи на куп урнатини.
„Тука спиевме јас и сопругата, ќерката – Вала, петнаесетгодишно девојче, беше на работ од собата свртена кон балконот.
„Булдожерот успеа да ја најде, [па] ја зедов и ја закопав“.
Во мракот, тој и неговата сопруга се залепиле за маслинови дрвја додека последователни потреси го потресоа ридот.
Сириските сили за цивилна одбрана – исто така познати како Бели шлемови – кои дејствуваат во областите под контрола на бунтовниците, го направија она што можеа со шипки и стапчиња.
Спасувачите, кои добиваат средства од британската влада, немаат модерна опрема за спасување.
Абу Ала се распаѓа додека ја опишува потрагата по неговиот исчезнат 13-годишен син Ала.
„Копавме до вечерта на следниот ден. Господ да им даде сила на тие луѓе. Поминаа низ пеколот за да го ископаат моето момче“.
Тој го закопал момчето до неговата сестра.
Бсанија не беше преголемо место, но беше дом.
Редици од модерни станбени згради, со балкони со поглед на сириската села кон Турција.
Абу Ала ја опишува како просперитетна заедница.
„Имавме прекрасни соседи, добри луѓе. [Тие] сега се мртви“. Што ќе правам?“, прашува тој.
„Нема шатори, нема помош, ништо. Досега не добивме ништо друго освен Божјата благодат. И јас сум оставен овде да талкам по улиците.“
Како што тргнуваме, ме прашува дали имам шатор.
Но, нема што да му дадеме.
Се среќавам со Белите шлемови, очекувајќи да ги најдам во потрага по преживеани.
Но, веќе е доцна.
Исмаил ал-Абдулах е уморен од напорите и, како што опишува, глобалното запоставување на сирискиот народ.
Тој вели дека рацете на меѓународната заедница се облеани во крв.
„Престанавме да бараме преживеани откако поминаа повеќе од 120 часа“. Се обидовме да го спасиме нашиот народ, но не успеавме. Никој не не слушаше. Од првиот час баравме итна акција, итна помош. Никој не реагираше. Само рекоа: „Ние сме со вас“, ништо друго. Рековме, потребна ни е опрема. Никој не ни одговори“, вели тој.
Освен неколку шпански лекари, до овој дел од Сирија не пристигнале меѓународни тимови за помош.
Тоа е енклава на отпор кон владеењето на Башар ал Асад.
Под турска заштита, тој е контролиран од Хајат Тахрир ал-Шам (ХТС), исламистичка група порано поврзана со Ал Каеда.
Групата ги прекина врските со Ал Каеда, но речиси сите влади не одржуваат врски со нив.
Цело време додека бевме во Сирија, вооружени луѓе, кои не сакаа да се снимаат, не следеа и стоеја на далечина.
Повеќе од една деценија од граѓанската војна во Сирија, 1,7 милиони луѓе кои живеат во областа продолжуваат да се спротивставуваат на владеењето на претседателот Асад.
Живеат во импровизирани кампови и новоизградени засолништа.
Повеќето беа раселени неколку пати, па животот беше многу тежок овде и пред земјотресот.
Меѓународната помош што стигнува до овој дел од Сирија е скромна.
Многу жртви од земјотресот се пренесени во болницата Баб ал Хава, која е поддржана од Сириско-американското медицинско друштво.
Веднаш по земјотресот беа донесени 350 луѓе, ми вели главниот хирург д-р Фарук ал Омар.
Имаат само еден ултразвук.
Кога го прашувам за меѓународна помош, тој одмавнува со главата и се смее.
„Не можам повеќе да зборувам за тоа. Многу разговаравме за тоа, прашавме, но ништо не се случи. И во нормална ситуација немаме доволно медицински персонал. И само замислете како е во оваа катастрофа по земјотресот“, вели тој.
На крајот од ходникот, мало бебе лежи во инкубатор.
Главата на Мохамед Гајат Раџаб е модринка и преврзана, неговите мали гради се креваат и спуштаат благодарение на вентилаторот.
Лекарите не се сигурни, но мислат дека има околу три месеци.
Во земјотресот загинале и двајцата родители, а соседот го нашол како плаче сам во темнината во урнатините од куќата.
Сирискиот народ е многупати напуштен и ми вели дека е навикнат да биде заборавен, раскажува новинарот на ВВС.
Но, сè уште постои гнев што нема повеќе помош.
Во градот Харем, Фадел Гадаб изгубил тетка и братучед.
„Како е можно ОН да испрати само 14 камиони со помош?“, прашува тој. „Не добивме ништо. „Луѓето се на улица“, додава тој.
Во Сирија пристигна повеќе помош, но не многу и премалку е, предоцна.
Во отсуство на меѓународни спасувачки тимови во Харем, децата ги отстрануваат урнатините.
Маж и две момчиња користат кран за да ги одвојат урнатите остатоци од зграда, внимателно ставајќи сточна храна на ќебе.
Животот во Сирија не е евтин, но е уште понебезбеден.
Денот завршува и морам да одам.
Ја преминувам границата назад во Турција и наскоро заглавувам во сообраќаен метеж – улиците се полни со амбулантни возила, градежни машини или национална и меѓународна помош.
Телефонот ми вибрира, добивам порака од турски спасувач кој ми кажува дека неговиот тим пронашол жива жена која била закопана 132 часа.
Зад мене во Сирија, додека паѓа темнината, има само тишина…