Ако нешто страшно ви се случило како дете, постојат четири начини на кои тоа би можело да ве промени. Траумата во детството е почеста отколку што многумина од нас сфаќаат.
Според Националната мрежа на САД за детски трауматски стрес, 78 проценти од децата пријавиле повеќе од едно трауматско искуство пред да наполнат пет години.
Дваесет проценти од децата на возраст под 6 години биле третирани за трауматски искуства, вклучувајќи сексуална злоупотреба, занемарување, изложеност на семејно насилство или трауматска загуба.
Колку се чести трауматските искуства од детството?
Возрасните кои страдаат од развојна траума може да развијат сложено посттрауматско стресно нарушување или „cPTSP“, кое се карактеризира со тешкотии во емоционалната регулација, свеста и меморијата, самоперцепција, искривена перцепција на сторителите на злоставувањето, тешкотии во односите со другите луѓе и негативни ефекти врз смисла во животот.
Иако не сите деца кои доживеале злоупотреба го развиваат ова нарушување, многумина ќе го развијат тоа, а закрепнувањето е предизвик дури и за оние кои бараат третман.
Како траумата влијае врз формирањето на идентитетот?
Кога ќе погледнеме како траумата од детството влијае врз личноста подоцна во животот – формирањето на идентитетот е важен дел од нормалниот развој и се одвива во текот на животот – од раѓање, преку детството и адолесценцијата, до зрелоста и староста.
Идентитетот, вклучувајќи го чувството за благосостојба, интеграцијата на емоциите и интелектот, основната свесност за емоционалната состојба, чувството на сигурност и кохерентност како поединец, па дури и основното искуство за тоа кој навистина е – е нарушен од траума бидејќи преживувањето има предност над нормален личен развој и користи ресурси кои вообичаено се обезбедени за нормален развој.
Раната траума го менува патот на развојот на мозокот бидејќи средина обележана со страв и запоставување, на пример, предизвикува различни прилагодувања на мозочните склопови отколку средина на безбедност, заштита и љубов.
Колку болката е порана, толку е подлабок ефектот. Задачата за развој на идентитетот во зрелоста, која е доволно предизвикувачка и за оние со безбедно и нормално воспитување, е особено тешка за оние кои се борат со последиците од развојната траума.
Поради доцнење во развојот и трауматски последици од растењето, кои често вклучуваат злоупотреба на супстанции, нарушувања во исхраната, депресија, зголемен ризик за многу здравствени проблеми, проблеми во однесувањето и тешкотии во личните односи и професионалниот развој, застој во развојот на идентитетот.
Идентитетот на возрасен со траума често се организира околу преживување и одржување на основната сигурност над другите, што доведува до ретрауматизирачки и обесхрабрувачки повторувања – спречувајќи ги да ги доживеат тие искуства ориентирани кон раст.
Поединците во оваа ситуација стануваат високо идентификувани со „трауматичното јас“, на сметка на пофлексибилен пристап и чувство за себе.
Луѓето со значителна траума се одвојуваат многу рано од својата околина и од себе – што е последниот механизам на преживување – и можат да останат одвоени од себе во детството, адолесценцијата и раната зрелост, препознавајќи што се случило само кога немаат друг избор, пренесува YourTango.
Имајќи ги предвид овие размислувања, беше посочено како траумата од детството влијае на вас подоцна во животот, како и клучните начини на кои идентитетот обично се обликува од претходните трауматски искуства.
Разбирањето на овие основни теми, кои често се резултат на дисоцијативни ефекти врз трауматизираната личност, може да им помогне на луѓето да ги идентификуваат областите на тешкотии за да можат да преземат чекори кон закрепнување, поправка и личен раст.
- Губење на детството: „Никогаш немав детство“ или „Не можам да се сетам многу од растењето“
Луѓето кои доживуваат многу болно детство често не можат да се сетат на многу од нивното воспитување. Можеби се сеќаваат на некои особено живи моменти, или блесоци, кои немаат контекст за нив.
Тие често немаат јасна приказна за себе како деца, за адолесценцијата, раната зрелост, а понекогаш и за подоцнежен период од животот.
Тоа автобиографско значење може да биде отсутно, недоволно развиено, лажно или премногу поедноставено.
Многу луѓе се чувствуваат како некој да им го украл детството – и без таква „основа“ (да расте) – идентитетот на возрасен е загрозен.
- Ви недостигаат делови од себе: „Отсекогаш сум имал чувство дека нешто недостасува, но не знам што“
Со хронични развојни тешкотии, децата често одвојуваат важни делови од себе за да преживеат, што е форма на дисоцијација. Тие можат да се потпрат на една „главна личност“ за да имаат стабилност и да изгледа дека се е во ред – како на пример да се биде примерен ученик – додека имаат малку или никаков реален личен живот.
Подоцна во животот може да се чувствуваат како да им недостасуваат делови од себе. Преку личен раст и терапија, тие можат повторно да ги откријат, па дури и да ги создадат оние делови што недостасуваат.
Понекогаш тие се таму, складирани за подобри времиња ако сакате, но се чувствуваат помлади од нивната секојдневна личност.
Вообичаено е овие делови што недостасуваат да се поврзуваат со одредени емоционални состојби и сеќавања, а повторното обединување води до поцелосно чувство на идентитет.
- Ве привлекуваат деструктивни врски: „Јас сум личност која секогаш излегува со луѓе кои се лоши за мене“
Не е невообичаено луѓето кои се трауматизирани да завршат во пријателства и романтични врски кои не се добри за нив.
Тие наоѓаат луѓе кои одговараат на нивниот трауматски идентитет – дури и кога се обидуваат да донесат поинакви и подобри одлуки – што доведува до ретрауматизација преку повторување на минатото.
Тие лесно можат да завршат во близина на емоционално недостапни, насилни или нарцисоидни луѓе или, на пример, можат да се обидат да ги спасат и поправат луѓето со кои излегуваат.
Тие свесно сакаат да најдат некој кој им го дава она што интелектуално знаат дека им треба и го сакаат, но несвесните влијанија ги водат по несакани познати патишта.
Често во новите врски ја чувствуваат „хемијата“ што ги тера да мислат дека одредена врска ќе биде поинаква, за на крајот да се соочат со разочарување од она што е веќе познато.
Кога пријателите се обидуваат да ги предупредат, тие обично избираат нова романса наместо доверлив пријател.
Повтореното „упад“ во деструктивни односи може да биде дезориентирачко и збунувачки – што доведува до преиспитување на сопственото саморазбирање – затворајќи ги во стариот идентитет додека го спречува оживувањето на новиот идентитет.
- Избегнување врски: „Јас сум некој кому му е подобро сам“
Алтернативно, луѓето со негативни искуства кои вклучуваат интимни односи можат да изберат да избегнуваат интимност и да се изолираат. Некогаш почнува рано, а некогаш подоцна – како обид да се прекине циклусот на штетни врски.
Но, здравите односи со другите луѓе се клучни за личниот развој бидејќи тие претставуваат можности за раст и промени.
Неуспехот да се стори тоа во зрелоста како мерка за самозаштита дополнително го нарушува развојот на целосниот идентитет на возрасниот, засилувајќи ја самоперцепцијата за недостојноста и самоосудувањето.
- Избегнувајќи се себеси: „Не сакам да размислувам за себе, само се чувствувам лошо“
Особено кога траумата од детството е дефинирачка компонента на клучните односи – родители, браќа и сестри и други важни луѓе – секој потсетник на тие искуства може да доведе до болни емоции и бегство од себе.
Во екстремни случаи, тоа може да доведе до самоуништување. Поврзувањето со себе, како и со другите, е моќен потсетник за претходната траума, активирајќи ги спомените и емоциите кои честопати се премногу тешки за носење.
Грижата за себе е нарушена. Поединецот можеби нема да може воопшто да размислува за себе и ќе бега од каков било поттик да го стори тоа. Човек често се окарактеризира себеси како одвратен и фундаментално лош, што одразува ригиден трауматски идентитет.
- Тешкотии со интегрирање на емоциите во нечиј идентитет: „Јас не сум личност која има силни чувства за работите“
Кога чувствата немаат место во коренот, емоциите се одвојуваат од идентитетот. И додека тие продолжуваат да имаат влијание, тоа доведува до конфузија и нестабилност бидејќи човекот не е во состојба да предвиди, а камоли да управува со силните емоции.
Потребни ни се емотивни податоци за да бидеме целосно свои и да донесуваме одлуки. Емоционалната дисрегулација доведува до проблеми поради импулсивни одлуки и го попречува создавањето здрави односи со другите.
Луѓето може да доживеат чувства на емоционална вкочанетост или (парадоксално) да почувствуваат дека воопшто немаат емоции. Тие може да доживеат ограничен опсег на емоции или да чувствуваат придушени емоции. Тие, на пример, се способни да чувствуваат само нејасни емоции како што се фрустрација или досада, или можат да го блокираат незадоволството додека не експлодира гневот.
Тие, исто така, можат да чувствуваат само негативни емоции кон себе, како што се одвратност и одбивност кон себе и да се одвратат од било што или секој што има позитивно гледиште за нив, како и да се чувствуваат непријатно за благодарноста од другите – честопати не знаејќи како да даваат комплименти или чувствуваат недоверба. кога луѓето им изразуваат љубезност.
Тие можат да усвојат премногу интелектуализиран идентитет, да се однесуваат грубо или несмасно кон другите.
Ова доведува до потешкотии во личните односи, бидејќи емоциите се неопходни за интимност и обликување на избор на кариера, а често го ограничуваат напредокот.
Реинтеграцијата на емоциите, иако наградува и е неопходна за раст, може да биде многу предизвикувачка, полна со стравови и тешки искуства.
Одете напред
Иако може да биде обесхрабрувачки да знаете како траумата од детството влијае на вас подоцна во животот, и застрашувачки е да се размислува за опоравување и идентификување на она што лежи надвор од тоа „трауматизирано јас“, напорите се ефективни.
Закрепнувањето, тагата и растот често се случуваат во подолг временски период, подолго отколку што би сакале, а повторното поврзување со себе има многу слоеви.
Развивањето чувство дека долгорочните цели се остварливи и на кои вреди да се работи е важен елемент за напредок.
Развивањето сочувство и самотрпеливост може да биде тешко, но корисно.