Марина Хајдари ја стигаат спомените од детството. Еден ја води во 1997 година кога Талибанците првпат владееја со Авганистан.
Во тоа време, од застрашувачки песни ечеле од звучници поставени на камиони на талибанците што кружеле по улиците. Штом ги слушнале, луѓето се повлекувале во своите домови.
Марина еднаш била на пат кон чаршијата, веќе далеку од дома, кога од никаде се појавил талибански борец и ја удрил со камшик во лицето бидејќи не носела бурка.
Имала 12 години.
Денес таа има 37 години и одмавнува со главата гледајќи како нејзините помлади братучетки се обидуваат да носат бурка за прв пат во животот.
Талибанците се вратија пред помалку од една недела, а девојките веќе се борат со сина покривка на телото, изработена од материјал сличен на пластика.
Нивните очи за првпат го гледаат светот зад превезот.
Снаата на Марина купила бурка пред три недели, под претпоставка дека милитантите би можеле наскоро да пристигнат во градот.
„Ова е веројатно највидливиот знак дека тие се повторно на власт“, рече Марина за дпа по телефон.
Германските новинари не откриваат од кој град зборува.
„Во реалноста, бурката е најмалиот од нашите проблеми.
Однос како кон животни
Марина е сигурна дека Авганистанките наскоро ќе мора да се справат со многу полошо.
По американската инвазија на Авганистан, Западот се обиде да ги зајакне правата на жените во земјата со воспоставување бројни програми во градовите и во селата.
Имаше големо влијание врз многу жени. „За прв пат сфатив дека цел живот ме третираа како животно“, вели жена од провинцијата Бадахстан.
Охрабрени од ова, тие почнале да бараат повеќе права во семејството, барајќи да бидат сослушани, образовани, вработени и да имаат право да учествуваат во политиката.
Но, буквално немало програми за учење на мажите за важноста на правата на жените. Мажите често знаат само еден одговор на ново барање – насилство.
Жените кои пријавиле во полиција само се нашле соочени со повеќе мажи со ист став и ново насилство.
Правата што авганистанските жени ги уживаа до неодамна, од учество во спорт до избор на студии, беа остварени со големи жртви и со помош на храбри активисти кои ги ризикуваа своите животи за поголема слобода.
Авганистанките го знаат тоа. И тие знаат што е во прашање сега.
Суден ден
Преземањето на Кабул од страна на талибанците и фактичкото враќање на контролата врз земјата е катастрофален удар за правата на жените.
„Ние жените загубивме сѐ“, рече активистката Рајахана Асад. „Се соочуваме со ситуација која изгледа малку помалку страшна од Судниот ден.
Таа не веруваат во ветувањата на Талибанците за почитување на правата на жените „во рамките на исламскиот закон“.
На некои телевизиски репортерки веќе им било кажано да не доаѓаат на работа, а Талибанците исто така испратиле студентки дома во Херат и им рекле да не се враќаат на колеџ.
Асад стравува дека е само прашање на време кога на девојчињата ќе им биде забрането да одат на училиште. Тие само чекаат да се консолидираат во власта, рече таа.
Таа е убедена само дека нема да има повеќе јавно тепање или каменување жени. Слушнала дека талибанските борци бараат активисти, вклучувајќи ја и неа.
„Тие нема јавно да погубат активисти или жени како мене. Едноставно, ќе ги проголта темнината“, рече таа.