Еден корисник на Redit неодамна го сподели своето болно искуство со другите за тоа како се разбудил среде операција на белите дробови.
Итната интервенција била извршена поради спонтан колапс на белите дробови, па лекарите не стигнале ниту до операционата сала, а вистинската драма се одвивала зад параванот во амбулантата.
Како што објасни неименуваниот млад човек во објавата, степенот на колапс на белите дробови бил поголем од 75 проценти кога бил донесен во болница, па затоа хирурзите морале да му ја вовлечат цевката во градите.
Како седатив, тие користеле кетамин, кој денес се користи во многу ретки случаи кај луѓето, а за да бидат работите уште полоши, операцијата, која требала да трае 10 минути – се проширила на 45, пренесува „Унилад“.
– Се будам и ја кревам главата, гледам надолу и гледам како се вметнуваат хируршките прстиња во ребрата, а хирургот од десната страна носи крвави ракавици. Неговиот асистент стоеше на левата страна и уште 5-тина други лица, медицински сестри и можеби радиолози, го следеа текот на мојата операција. Хирургот застанува за секунда, се свртува кон сите и вели: „Не му дадовме доволно кетамин“. Особено се сеќавам како една медицинска сестра стоеше пред моите нозе и изгледаше како да видела дух. Да бидам искрен, јас веројатно изгледав запоседнато“, напиша младиот човек во соопштението.
Кога пациентот зачудено прашал: „Уште колку?“, Му било кажано дека операцијата е скоро завршена, сепак, како што пишува, во тој момент почувствувал силна болка и се онесвестил.
„Не беше готово. Врескав толку силно од болката што ме слушна брат ми од Австралија, кој беше на телефон со татко ми, кој стоеше на 20 метри. Се онесвестив, па повторно се разбудив, но овој пат не се сеќавам на многу, освен сознанието дека тоа се случило, а потоа повторно се онесвестив. Трет пат конечно се разбудив во собата и татко ми, кој седеше на стол до креветот, рече: „Се сеќавам на сè“.
Го прифатив фактот дека дури и нема да го заборавам, барем не за некое време “, пишува младиот човек.
Тој додава дека сè уште има проблеми со спиењето, по еден месец и сликите што ги видел во болницата, па болното искуство го прогонуваат секој ден.
И покрај тоа, тој нема намера да ја тужи болницата, бидејќи тоа би бил долг процес, кој нема да му помогне да го надмине она што се случило.
