Велат дека нашите личности се обликуваат уште во детството, но токму затоа е особено иронично што ретко се сеќаваме на работи од раната возраст.
Овој феномен може да се примени на скоро сите луѓе, па дури има и официјален термин – детска амнезија.
Како што растеме, ги забораваме луѓето, настаните, па дури и местата што сме ги посетувале кога бевме деца.
Што е детска амнезија и кога се јавува?
Детска амнезија е неможноста на возрасните да се присетат на деталите и настаните што им се случиле пред да наполнат четири години.
Некои истражувачи отишле уште подалеку и откриле дека децата пред седумгодишна возраст можат да запомнат „60% или повеќе од настаните од нивните рани години“, додека 9-годишниците може да запомнат само 40%.
Ова им овозможило да разберат дека, како што минуваме низ различни фази на развој, се сеќаваме помалку на претходното.
Нашите спомени се тесно поврзани со способноста за зборување
Една теорија зошто не ги чуваме сеќавањата од детството е дека не сме можеле да комуницираме вербално во тоа време.
Кога вадиме меморија, користиме зборови и можеме да ја опишеме многу детално, за што е потребен јазик. Повеќето бебиња не зборуваат цели реченици пред да наполнат две години, па затоа едноставно не се во можност да создадат кохезивна меморија.
Развојот на мозокот игра голема улога
Како што растеме, нашите мозоци треба да направат многу „кревајќи големи товари“, па една студија заклучи дека мозоците, „кога се зафатени со одгледување на многу нови клетки, не чуваат спомени што инаку би биле долгорочни“.
Покрај тоа, ние дури и не можеме физички да се потсетиме на секојдневните настани пред 3-4 години, бидејќи нашата епизодна меморија сè уште не е започната.
Затоа имаме апстрактни спомени дека во некој парк сме оделе често, но не и во која слаткарница кога некогаш нѐ носела мама.
Нашите родители сериозно го менуваат начинот на кој се сеќаваме на одредени настани
Друга студија сугерира дека нашите родители се способни да го променат наративот за нашето детство.
Тоа е, ние обично се сеќаваме на подобри настани што нашите родители ги сметаат за важни.
Истото истражување покажа дека децата различно се сеќаваат на истиот настан откако разговарале за тоа со своите татковци, и поинаку ако разговарале со своите мајки.
Сè се сведува на она што оставило траен впечаток кај нас
Детски психолози велат дека во крајна линија децата ги задржуваат спомените исполнети со чувства, позитивни и негативни. Ова откритие им овозможува дури и на малите деца да сведочат пред судот.
Значи, поголеми се шансите да можете да ја запомните раната меморија која ви е најважна и предизвикува силен емоционален одговор, пишува Bright Side.
