Повеќето пациенти со карциноми од стадиум 1 или 2 преживуваат една година затоа што некои тумори се поагресивни од другите.
Пациентите со карцином на белите дробови или јајниците имаат најмалку шанси да преживеат карцином, но не затоа што тие се агресивни карциноми, туку затоа што повеќето случаи се забележани во третата или четвртата или последната фаза. Иако е неблагодарно да се предвиди преживување, лекарите сепак прават статистички табели кои покажуваат стапки на смртност од рак.
Петте најчести карциноми опфаќаат вкупно 54% од новите случаи на рак кај мажите: белите дробови (21%), простатата (12%), ректумот, ректозигмата, анусот (7%) и стомакот (6%).
Според глобалната статистика, ова се форми на карцином со најголема стапка на смртност пет години по дијагностицирањето:
1.Глиобластом (мозочен тумор) – 99 проценти
2. Рак на панкреасот – 92,3 проценти
3. Рак на грлото – 82,6 проценти
4. Рак на црниот дроб – 82,5 проценти
5. Рак на белите дробови -82,3 проценти
6. Рак на жолчното кесе – 81,5 проценти
7. Рак на желудник – 69,6 проценти
8. Рак на матката – 69,1 процент
9. Рак на јајници – 53,8 проценти
Сепак, изгледа дека ваквата состојба нема да продолжи долго време, бидејќи модерната медицина, токму во терапијата со карцином, во последната деценија ги открива најдлабоките тајни на „цветањето“ на малигни клетки и начини за нивно потиснување.
Терминот „хемотерапија“ прв пат се користеше во светот во 1907 година од нобеловецот Пол Елих. Тогаш, „хемотерапија“ беше термин што се користи за широк спектар на лекови, во случајот на Ерлих, тоа беше откривање на арсфенамин, првиот ефикасен лек за сифилис. Децении подоцна, хемиотераптевтиците почнаа да се нарекуваат лекови за рак.
Во 1935 година, научниците шпекулираа дека азотниот иперит, инаку воен отров, но за медицински цели во ниски дози, може да влијае на белите крвни клетки. Во 1942 година, тие први се обидоа да влезат во телото преку вена, а набргу по завршувањето на Втората светска војна, како прв хемиотерапевтик против рак лансиран е „мустине“ односно хлорметин.
Хемиотерапевтиците се откриеле се побрзо во следните децении, како по правило, се повеќе и поефикасно, но основниот проблем опстојувал: коктели што ја спречувале репродукцијата на клетките на ракот, како по правило, не штеделе нормални клетки, па затоа било нормално и се очекувало дека лековите не би функционирале за сите , и дека секој, во поголема или помала мерка, има несакани ефекти.
Целните хемиотерапевтици не се многу добра вест, а работите треба да се подобрат кај пациенти со развој на најнови лекови, како што се оние насочени протеини без кои ракот не може да расте и да живее, но исто така и развој на методи за проценка кои хемотерапевтици би биле ефективни кај некој пациент.