Аралското езеро сега може да се нарече пустина затоа што човечката глупост ја уништи секоја форма на живот во неа.
На границата на Казахстан и Узбекистан, среде азиските степи што некогаш биле дел од Советскиот Сојуз, рибарска флота гние на површината што порано била езеро.
Десетици чамци за риболов се заглавени на милји покрај брегот на некогаш четвртото најголемо езеро во светот, со површина од 68.000 квадратни километри.
Сега тоа е Аралска пустина затоа што нема вода на оваа површина долго време.
Советите ги пренасочиле реките Аму Дарџ и Сер Дарџ, кои го наводнувале езерото, за да одгледуваат ориз, лубеници, житарици и памук во околината.
Владата започнала со изградба на канали за наводнување во 40-тите години на минатиот век, и бидејќи тие биле слабо конструирани, ова довело до големи загуби на вода, некаде дури и 75 проценти.
Во текот на следните 20 години, Аралното Езеро се намалуваше, прво за 20 сантиметри годишно, а подоцна за 90 сантиметри.
Во исто време, соленоста на езерото се зголеми за пет пати и го уништи најголемиот дел од флората и фауната.
Риболовната индустрија пропадна, благодарение на што мештаните преживуваа, а бродовите што се обидоа да се вратат на морето останаа заробени во калта кога езерото се исушило.
Областа станала гробишта со брод.
Поради отпадот испуштен во реките, земјата останала неплодна, со исчезнувањето на риболовната индустрија, невработеноста се зголемила и оставила најголемиот дел од населението без работа.
Од 1989 година, езерото е поделено на Мало Море на север и Големо Море на југ, и ако ништо не се стори, се верува дека јужниот дел на езерото ќе исчезне до 2025 година.