Кога ловците на лосов забележале стар автобус кај Националниот парк Денали на 6 септември 1992 година, тие не биле загрижени. Автобусот со години наназад бил тука и станал добро позната дестинација за патниците и туристите.
Сепак, нивното внимание овој пат го привлекла пораката на вратата од автобусот – таа била рачно напишана на искината страница од книга.
– Внимание на сите посетители. С.О.С. Ми треба помош. Повреден сум, умирам и премногу сум слаб за да се искачам. Јас сум целосно сам, ова не е шега. Во име на Бога, спаси ме, остани таму и чекај ме. Јас сум наоколу, берам бобинки и ќе се вратам навечер. Ви благодарам – стоело во чудната порака.
Пораката е потпишана од Крис МекКендлс, а наместо датум имало прашалник и само името на месецот: „август“.
Заедно со пораката, бил пронајден и Крис, за жал веќе мртов. Починал 19 дена пред да го пронајдат ловџиите, а неговото тело веќе почнало да се распаѓа.
Неговата смрт предизвика едногодишна истрага за неговиот живот и биографска приказна објавена во книгата на Џон Кракауер во „Into the wild“.
Заминал во дивината без опрема и храна
Неговите последни моменти можеле да се проучат од дневникот што го водел, но како што слабеел, така и информациите што ги запишувал во дневникот станувале помалку јасни.
Познат е голем дел од авантуристичкиот мозаик што го одвел до смртта, но дел од патувањето останува мистерија, пренесува АТИ.
Познат е фактот дека, во април 1992 година, Мек Кендлс отпатувал од Картриџ, Јужна Дакота, до Фербанкс, Алјаска. Локалниот електричар Џим Галиен се поврзал, но Мекендлс не сакал да му го даде своето полно име и се претставил како Алекс. Тој го замолил Галиен да го остави пред Националниот парк Денали и му рекол дека сака да планинари таму и да живее во природа неколку месеци.
Галиен подоцна се потсетил дека многу се сомневал во можноста на Меканделс да преживее во дивината, особено затоа што експанзиите на Алјаска се познати како места кои не простуваат неискуство.
Тој немал соодветна опрема, но постојано му кажувал на Галиен дека сè ќе биде добро. Тој се обидел да му одговори од авантуратата, па дури и понудил да го однесе во Енкориџ и да му ја купи потребната опрема.
Несреќниот млад човек одбил да го стори тоа, а имал само мал ранец, вреќа со пет килограми ориз, полуавтоматска пушка и пар чизми што му ги дал Галиен. Тој дури немал компас и во комбето на Галиен го оставил часовникот и единствениот билет што го имал.
Возачот го оставил на 28 април од западната страна на националниот парк и повеќе не се виделе.
Иако очигледно планирал да планинари, тој запрел по 30 километри во стар напуштен автобус, веројатно затоа што било добро место да се направи мал камп.
Сепак, никој не знае што точно се случило – зошто воопшто се качил на тоа патување и како мислел дека ќе стигне пеш до Беринговото Море.
Живеел во тој автобус 113 дена, преживувајќи на малиот ориз што го донел, локални билки и мали уловчиња како верверички и гуски.
Во еден момент, тој бил во можност да ја убие лос, кој почнал да гние пред да го изеде целиот.
Според записите во дневникот, се чини дека се одвивало добро, но во последниот месец ситуацијата се сменила.
Кога го пронашле, мислеа дека тој е вреќа со угниена храна
После три месеци, тој решил да се врати во цивилизацијата. Го спремил својот камп и се упатил назад. Патот на кој планирал да се врати бил поплавен од топењето на снегот од околните планини, па тој повторно се вратил во автобусот.
Од тој момент, не ги запишувал записите во дневникот толку често. Последен пат напишал една недела пред да умре и запишал само „ Beautiful Blue Berries“ „Убави бобинки“.
После овие три (два) збора, до 113-от ден, или до неговата смрт, тој само ги запишувал деновите означени со коси црти.
132 дена откако последен пат бил виден жив, ловците го пронашле неговото тело. Еден од нив се качил во автобусот и го нашол она што мислел дека е вреќа за спиење полна со расипана храна. Сепак, тоа всушност било телото на Крис Мекенделс.
Умрел од глад?
Причините за неговата смрт се уште се расправаат и денес. Првата претпоставка, а можеби и една од најлогичните, е дека тој починал од глад. Кога ги исцрпил резервите за храна, станал послаб, па не можел да оди на лов, и на крајот, тој едноставно починал.
Новинарот Џон Кракауер, кој исто така ја напишал книгата за него, дошол до друг заклучок.
Тој смета дека можеби го јадел отровното семе Hedysarum alpinum. Овие семиња не се опасни за здравите луѓе, бидејќи токсинот се раствора во нив благодарение на желудочната киселина, но можеби неговиот дигестивен систем бил премногу слаб за да се бори против овој отров.
Една од неговите последни записи го означува токму тоа.
Исто така, се верува дека таа можеби е убиен од некое диво животно. Можно е дека отровните семиња биле слабо складирани во влажна околина и на крајот со доста болки го убило семето што го јадел.
Ловците кои го пронашле неговото тело, исто така, пронашле камера со многу фотографии што ги направил на своето патување, вклучувајќи и портрети, како оној пред автобусот што стана негова најпозната фотографија.
Токму овие фотографии ја зголемија мистеријата околу неговиот престој.