Во Индискиот Океан постои „гравитациска дупка“ – место каде што гравитационата сила на Земјата е послаба, нејзината маса е помала од нормалната, а нивото на морето се намалува за повеќе од сто метри.
Оваа аномалија, која долго време ги збунуваше геолозите, конечно е објаснета.
Истражувачите од Индискиот институт за наука во Бенгалуру, Индија, открија она што тие веруваат дека е веродостојно објаснување за формирање на гравитациска дупка: облаци од магма кои доаѓаат од длабоко во планетата, слични на оние што водат до создавање на вулкани, пренесува CNN.
За да дојде до оваа хипотеза, тимот користел суперкомпјутери за да симулира како таа област можела да се формира, уште пред 140 милиони години.
Наодите, детални во студијата објавена неодамна во списанието Geophysical Research Letters, се фокусираат на антички океан кој повеќе не постои.
Океанот што исчезнува
Луѓето се навикнати да ја мислат Земјата како совршена сфера, но тоа е далеку од вистината.
„Земјата во основа е груткаст компир“, вели коавторот на студијата, Атри Гош, геофизичар и вонреден професор во Центарот за наука за Земјата при Индискиот институт за наука.
„Значи, технички тоа не е сфера, туку она што ние го нарекуваме елипсоид, бидејќи додека планетата ротира, центарот се испакнува нанадвор“.
Нашата планета не е хомогена по својата густина и нејзините својства, некои области се погусти од другите и тоа влијае на површината на Земјата и нејзината гравитација, објасни Гош.
„Ако истурите вода на површината на Земјата, областа што ја зазема водата се нарекува геоид – а тоа е контролирано од разликите во густината на материјалите внатре во планетата, бидејќи тие ја привлекуваат површината на многу различни начини, во зависност од тоа колку маса има под неа“, вели научникот.
„Гравитационата дупка“ во Индискиот Океан, официјално наречена долниот дел на геоидот на Индискиот Океан, е најниската точка во тој геоид и нејзината најголема гравитациска аномалија, која создава кружна депресија која започнува веднаш од јужниот врв на Индија и зафаќа околу 3 милиони квадратни километри.
Аномалијата беше откриена од холандскиот геофизичар Феликс Андрис Венинг Мајнес во 1948 година, за време на гравитационото истражување од брод, и оттогаш останува мистерија.
„Тоа е убедливо најголемиот пад на геоидот и не е добро објаснето“, рече Гош.
За да најдат потенцијален одговор, Гош и неговите колеги користеле компјутерски модели за да го вратат часовникот 140 милиони години наназад и да ја видат поголемата, геолошка слика.
„Имаме некои информации и одредени верувања за тоа како изгледала Земјата тогаш. Континентите и океаните биле на многу различни места, а структурата на густината била исто така многу различна“, објасни таа.
Од таа почетна точка, тимот има спроведено 19 симулации до денес, имитирајќи го движењето на тектонските плочи и однесувањето на магмата, или стопената карпа, во мантија – дебелиот слој од внатрешноста на Земјата што се наоѓа помеѓу јадрото и кората.
Во вкупно шест сценарија, формирана е геоидна ниска слична на онаа во Индискиот Океан.
Различниот фактор во сите шест модели било присуството на облаци од магма околу основата на геоидот, за кои, заедно со блиската структура на мантија, се верува дека се одговорни за формирањето на „гравитационата дупка“, објасни Гош.
„Индија била на сосема друго место пред 140 милиони години, а имаше океан помеѓу индиската плоча и Азија. Индија почнала да се движи кон север и додека го правела тоа, океанот исчезнал и јазот со Азија се затворил“, додаде таа.