Сондата BepiColombo, која припаѓа на Европската вселенска агенција (ESA), сними нови фотографии одблиску на Меркур за време на неговото последно прелетување на малиот свет облеан со сонце.
Фотографиите ја прикажуваат планетата во прегратката на крајностите, откривајќи детални глетки на постојаната темнина оградена од рабовите на кратерите, осветлена од бескрајната дневна светлина.
Се верува дека во овие сенки лежи слој од мраз, зачувувајќи траги од она што би можело да ни помогне подобро да го разбереме минатото на Меркур и потенцијално неговата иднина.
„Во текот на следните неколку недели, тимот на BepiColombo ќе работи напорно за да открие што е можно повеќе мистерии на Меркур врз основа на податоците од ова прелетување“, рече Герејнт Џонс од ESA.
По завршувањето на комплетот гравитациски асистенции, мисијата ќе влезе во нова фаза и ќе се подготви за собирање податоци во 2027 година.
„Главната фаза на сондата БепиКоломбо можеби нема да започне уште две години, но шест прелетувања на Меркур ни дадоа исклучително вредни информации за оваа слабо истражена планета“, објасни тој.
Меркур е необична карпеста сфера, малку поголема од Месечината, која орбитира во рамките на космичкиот „мустак“ на нашето Сонце на просечно растојание од приближно 58 милиони километри.
Прочистена од радијација и еродирана од сончевиот ветер, неговата атмосфера е тенок слој од гас кој постојано се обновува додека метеоритите и плазмата ја кинат нејзината „кожа“.
На пладне температурите можат да достигнат до 430 степени, а без значителна атмосфера за ширење и задржување на топлината, скриените пукнатини и студот пред зори може да достигнат температури и до минус 180 степени.
Под површината се кријат тајни за кои може само да се шпекулира.
Механизмите одговорни за мистериозното магнетно поле, големото количество јаглерод што може да формира дебел слој од дијаманти, некаква активност што може да предизвика постепено намалување на планетата…
Сондата BepiColombo беше лансирана во октомври 2018 година и има задача да собира податоци за магнетизмот на Меркур, гасната егзосфера и карактеристиките на површината, што би можело да помогне во објаснувањето на овие необичности и многу повеќе.
Камерите на сондата снимија прекрасни фотографии не само од внатрешната површина на планетата, туку и од врвовите на облаците на Венера.
Заедно со овие фотографии, астрономите досега собрале докази за свет кој со текот на времето станува се помрачен, а има и докази за привремено подмладување, како и историја на вулкански ерупции.
На една фотографија се гледа Nathair Facula, доказ за една од најголемите вулкански експлозии на Меркур.
Оваа карактеристика е опкружена со отвор со дијаметар од околу 40 километри. Во близина се наоѓа и кратерот Фонтејн, кој е формиран пред 300 милиони години.
Сондата ќе се врати на Меркур во 2026 година, откако ги фрли планетарниот орбитер на Меркур на ЕСА и магнетосферскиот орбитер на Меркур на ЈАКСА.
Целта е да се соберат податоци над планетата од различни височини и ориентации во текот на 2027 година.
Ниту едно вселенско летало нема да се доближи поблиску од 480 километри до површината на планетата, но тоа сепак ќе биде најблиску што некогаш ќе го видиме Меркур.