Кристин и Леа Папен ја поминале својата младост во селата околу Ле Ман во западна Франција.
Разликата во годините меѓу нив била седум години, но тоа не влијаело на нивниот однос.
Тие имале постара сестра Емилија, која станала калуѓерка откако нејзиниот татко наводно ја силувал.
Кристин и Леа пораснале во дисфункционално семејство, биле сведоци на насилство и разни облици на злоупотреба.
Штом се распаднал бракот на нивните родители, и двете биле испратени во ментална институција за да се опорават од разводот кој тешко ги погодил.
Тие се покажале како неразделни, иако ретко зборувале.
Ова оставило застрашувачка трага кај двете сестри, а за многумина изгледале како телепатски поврзани.
Откако ја напуштиле менталната установа, Кристин и Леа успеале да се вработат како собарки во неколку домаќинства, секогаш инсистирајќи да работат како двојка.
Во 1926 година, тие станале постојани слуги во вилата на Рене Ланселин, пензиониран адвокат кој живеел во градот Ле Ман.
Рене, неговата сопруга и нивната возрасна ќерка живееле во вилата, додека нивната друга ќерка се иселила да живее со нејзиниот сопруг.
Тоа било местото каде што се случило страшно злосторство.
Девојките наводно морале да работат по 14 часа, со само половина слободен ден секоја недела.
Тоа се сметало за нормално за домашните помошнички во тоа време.
Сепак, девојките се задржале на себе, како и секогаш молчеле и си ја работеле работата со понизност и почит.
Тие не покажале интерес за надворешниот свет и биле видени само како поминуваат време една со друга.
На нивниот газда не му пречело се додека работеле. Поминале години без ниту еден инцидент.
Но, во ноќта на 2 февруари 1933 година, Рене требало да се сретне со сопругата кај еден пријател на вечера.
Кога видел дека ја нема, отишол дома да ја бара. Кога се приближувал до куќата, забележал дека светлата се изгаснати и дека само светлината на свеќите доаѓа од соба за слугинки.
Вратата била заклучена, а целата околина почнала да изгледа сомнително.
Ланчелин отишол во полиција, а тие набрзо успеале да влезат во куќата. Немале поим што има зад таа врата.
Описот на „крвавата оргија“ даден од Жак Лакан, францускиот психоаналитичар и психијатар, сликовито го опишува злосторството што го извршиле двете слугинки.
Сопругата и ќерката на Ланчелин биле убиени на најбрутален начин, им биле извадени очите и им биле скршени лицата до непрепознатливост.
Во собата за слугинки двете девојки лежеле голи на креветот. Тие веднаш ги признале убиствата, многу смирено и без навестување на каење.
Набрзо како доказ е прибрано и оружјето за убиство: кујнски нож, чекан и тенџере.
Кристин и Леа биле ставени во затвор одделно. Ова многу ја вознемирило Кристин.
Во еден момент ѝ дозволиле да ја види сестра си и во таа прилика ѝ се фрлила во прегратка.
Разговорот што следел имплицирал дека сестрите всушност имале секс.
Неколку месеци подоцна, Кристин доживеала напад на лудило во кој се обидела да си ги извади очите. Брзо ја задржале и ја совладале со лудачка јакна.
Подоцна Кристин изјавила на полицијата дека имала сличен напад на денот на убиствата, сугерирајќи дека нејзиното однесување е резултат на ментална болест.
Кога судењето требало да започне, притисокот на јавноста го достигнал својот врв, а цела Франција внимателно го следела развојот на настаните.
Случајот го привлекол интересот на јавноста во тоа време, која тврдела дека убиствата биле манифестација на класна борба, бидејќи девојките, кои ја претставувале работничката класа, се побуниле против своите господари, буржоазијата.
Тоа ги одразувало лошите услови во кои живееле луѓето кои работеле како слуги на богатите.
Споменатиот Жак Лакан направил студија по токму таква теза во која ги анализирал сестрите и нивната чудна врска.
Заклучено е дека Кристин е организатор на убиствата и дека причината за злосторството е ситна кавга помеѓу мадам Ленселин и самата неа.
Судот, исто така, заклучил дека Леа, помладата од двете, била целосно опседната со својата сестра, до тој степен што нејзината личност не е ништо повеќе од продолжување на онаа на Кристин.
Биле земени предвид фактите за историјата на ментална болест во семејството, како и за таткото насилник.
Сепак, Кристин била осудена на смрт, а нејзината сестра добила намалена казна за нејзината улога како соучесник.
Казната на Кристин потоа била сменета во доживотен затвор. Наскоро таа станала крајно депресивна, одбивала да јаде и покажувала повремени напади на лудило.
Таа не можела да поднесе разделба од нејзината сестра, бидејќи изгледало дека тие две функционираат само како една личност.
Кристин Папин полека избледела и починала во 1937 година, додека Леа била ослободена од затвор во 1941 година и се преселила кај нејзината отуѓена мајка.
Според некои извори, Леа успеала да се вработи во хотел во Нант користејќи лажен идентитет.
Се верувало дека таа починала во 1982 година, но дури во 2000 година документарист по име Клод Вентура тврдеше дека таа сè уште е жива.
Таа беше прикажана во „Наоѓање на сестрите Папин“ на Вентура, каде што може да се види делумно парализирана поради мозочен удар што го доживеала пред снимањето.