Додека човештвото се подготвува да освои нови вселенски хоризонти, секоја опција мора внимателно да се разгледа за да се осигура дека, дури и во најтешките моменти, достоинството и безбедноста остануваат приоритет.
Како што вселенските мисии стануваат поамбициозни и почести, се зголемува и ризикот од фатални несреќи што би можеле да ги снајдат астронаутите.
Од технички дефекти, нагли падови на притисокот и пожари до проблеми со снабдувањето со храна и вода поради контаминација или расипување, потенцијалните опасности се многубројни.
Според извештајот на Popular Science, 18 луѓе досега загинале во вселената, вклучително и 14 астронаути на НАСА.
Во сите овие случаи, целата екипа загинала, така што немало потреба од започнување спасувачки мисии, наведува Мирор.
Меѓутоа, како што НАСА планира мисија на Марс во 2030-тите, подготовката за можни трагични ситуации станува сè поважна.
Во случај на смрт на член на екипажот, јасно дефинираните протоколи ќе станат клучни за безбедноста на мисијата и зачувување на здравјето на преживеаните астронаути.
НАСА минатата година објави технички документ кој се однесува на прашањето за смртноста во вселената, нагласувајќи ја потребата од детални планови кои ќе вклучуваат заштита на преостанатиот екипаж, утврдување на причината за смртта и достоинствено лекување на посмртните останки.
„Најголемиот предизвик би бил да се осигура безбедноста и здравјето на преживеаните членови на екипажот“, се вели во извештајот.
Во затворената атмосфера на вселенското летало, распаѓањето на телата може да претставува сериозна биолошка закана.
Нуспроизводите од распаѓање или потенцијалните патогени може да го контаминираат воздухот и опремата, загрозувајќи го преостанатиот екипаж.
Затоа НАСА препорачува сите астронаути да поминат специјална обука за правилно ракување со телото, вклучително и долгорочно складирање на остатоците.
Во извештајот се нагласува и дека временските рамки за ракување со телото се ограничени поради природните процеси на распаѓање.
Амбиенталните услови во вселената, како што се ниските температури, влажноста, нивото на кислород и притисокот, дополнително влијаат на стапката на распаѓање.
Ако астронаут умре за време на вселенска прошетка, неговото тело ќе се чува во најстудениот дел на Меѓународната вселенска станица (ISS) до нивното враќање на Земјата.
Во случај на смрт на Месечината, останките би можеле да бидат вратени релативно брзо.
Меѓутоа, за долготрајни мисии, како што е патувањето на Марс, телото ќе се чува во специјализирани кеси или херметички затворени комори додека враќањето не стане возможно.
Иако исфрлањето тела во вселената може да изгледа како практично решение, таквата практика е забранета со меѓународните договори за спречување на вселенски отпад и покренува етички прашања.
Урамнотежувањето на безбедноста на екипажот, почитувањето на починатиот астронаут и зачувувањето на вселенската средина претставуваат голем предизвик за идните мисии.
Додека човештвото се подготвува да освои нови вселенски хоризонти, секоја опција мора внимателно да се разгледа за да се осигура дека и во најтешките моменти достоинството и безбедноста остануваат приоритет, пренесува „Вечерњи“.