„Нуклеарна зима“, десетици милиони жртви, милијарди луѓе во опасност од глад… ова се само дел од можните ситуации од кои стравува светската јавност по размената на оган меѓу двете нуклеарни сили – Индија и Пакистан.
Првата стана нуклеарна сила во 1974 година, а втората 24 години подоцна.
Тие досега не користеле нуклеарно оружје во конфликт, но имаат разорен нуклеарен потенцијал.
Според Центарот за контрола на оружјето и неширење оружје со седиште во Вашингтон, Индија има најмалку 164 нуклеарни боеви глави, како и капацитети за лансирање од копно, море и воздух.
Се придржува до политиката наречена „Нема прва употреба“, според која нуклеарното оружје никогаш не се користи прво, но во последниве години размислува да го промени тоа.
Спротивно на тоа, Пакистан има најмалку 170 боеви глави, не се придржува до правилото „Политика без прва употреба“, но ги држи нуклеарните боеви глави одвоени од ракетите и има намера да употреби само една доколку е потребно, објавува порталот „Нет“.
Други извори, како што е веб-страницата „World Population Review“, наведуваат дека од минатата година Индија имала 172, а Пакистан 170 нуклеарни боеви глави.
Но, се проценува дека бројот на нуклеарни боеви глави во обете земји многу брзо ќе се зголеми на 200 или 250.
Центарот за контрола на оружјето и неширење проценува дека дури и мала нуклеарна размена на оган меѓу Индија и Пакистан би можела да убие најмалку 20 милиони луѓе за седум дена.
Доколку тие предизвикаат „нуклеарна зима“, речиси две милијарди луѓе во земјите во развој би биле изложени на ризик од глад.
Различни форми на нуклеарната тријада
Откако станаа независни од Велика Британија во 1947 година, Индија и Пакистан се вклучени во трка во вооружување, што доведе до занемарување на развојот на многу витални сектори на државата и општеството.
Трката започна со конвенционално оружје и заврши со развој на оружје за масовно уништување, па затоа обете земји, покрај нуклеарното оружје, поседуваат и интерконтинентални балистички ракети.
Балистичките ракети можат да носат нуклеарни боеви глави, како што е индиската интерконтинентална балистичка ракета „Агни“, која има дострел од 5.000 километри.
Спротивно на тоа, Пакистан поседува ракети „Шахин“, кои имаат дострел помеѓу 2.500 и 3.000 километри.
Индија и Пакистан, исто така, имаат различни форми на нуклеарна тријада, што е термин што се однесува на начините на лансирање нуклеарно оружје од стратешкиот нуклеарен арсенал, кој вклучува три главни вида оружје: стратешки бомбардери (авиони), балистички ракети лансирани од копно и балистички ракети лансирани од подморница.
Кој има бројчена супериорност?
Пакистан верува дека е потребно да се демонстрира подготвеност за употреба на нуклеарно оружје во рана фаза со цел да се одвратат индиските воени авантури пред тие да се случат, а не откако ќе станат реалност.
Иако деталната анализа на бројките за количината на оружје и воздушните и копнените капацитети на двете страни не мора нужно да го одразува обемот на трошоците за одбрана во двете земји, податоците ја покажуваат релативната бројна супериорност на Пакистан.
Сепак, ова може да биде на сметка на техничките способности и технолошката супериорност, што е главно во корист на Индија.
Кога станува збор за поморските сили, нема сомнение дека индиската морнарица ја надминува пакистанската во однос на квантитетот и квалитетот.
Доволно е да се каже дека Индија поседува два носачи на авиони, од кои едниот е домашно произведен, додека Пакистан не поседува ниту еден.