Во 1962 година Американците извршиле серија тестови со ракети наменети за лансирање атомска бомба во вселената.
Тие сакале да ги проценат деструктивните механизми и интеракцијата на експлозијата со магнетосферата на Земјата.
Операцијата била лансирана како одговор на советската најава за тригодишна забрана за нуклеарно тестирање, а проектилите биле лансирани од островот Џонстон во Тихиот Океан.
Американците успеале да испратат бомба од 1,4 мегатони во вселената, дури 500 пати помоќна од фрлената на Хирошима.
Експлодирала на надморска височина од 400 километри, приближно таму каде што денес се наоѓа Меѓународната вселенска станица, што не значи дека блицот не бил видлив на Земјата.
Научниците однапред знаеле дека нуклеарната експлозија во вселената се однесува поинаку од онаа на Земјата. Без „печурка“ или двојно сеење. Луѓето не го чувствуваат ударниот бран и не слушаат никаков звук.
Има само светла кои се чини дека ја менуваат бојата додека наелектризираните честички од експлозијата се „туркаат“ низ атмосферата.
Како што магнетното поле на Земјата го фаќа јонизирачкото зрачење, создава нов појас на вештачко зрачење кој бил посилен и подолготраен отколку што предвидувале научниците.
Овој неочекуван појас, кој траел најмалку 10 години, го уништил Телстар 1, првиот сателит кој емитувал ТВ сигнал во живо и Ариел-1, првиот британски сателит.
Од друга страна, тестирањето открило важни информации за радијацијата околу Земјата и им помогнало на САД да дознаат како да детектираат нуклеарни детонации во вселената и да изградат систем за следење на тестовите на другите земји.