Владимир Георгиевич Виничевски, познат и како чудовиште од Урал, е најмладиот советски сериски убиец. Млад човек од респектабилно семејство до 16 години убил дури осум деца, на возраст од две до четири години, а тој нападнал и се обидел да убие уште најмалку десет. На помалку од 18 години, тој бил осуден на смрт и погубен.
Роден во јули 1923 година. Неговото семејство било добро. Неговиот татко бил истакнат државен службеник, а мајка му сметководител. Тие имале своја куќа во центарот на Свердловск и му давале на својот син она што многу деца во тоа време не можеле ни да го замислат.
Малиот Владимир секогаш би имал костум, кожни чевли, нож на швајцарската армија и капа. Тој добивал дури и џепарлак. Кога бил уапсен, кај него биле пронајдени повеќе од 20 рубли, односно две просечни плати во тоа време.
Владимир одел и на училиште, но не бил многу наклонет да учи, па затоа и повторувал. Познатиот скулптор Ернст Неизвести, кој бил пријател со Владимир како момче, рекол дека неговиот пријател бил многу скромен и сочувствителен. Според него, Владимир сакал да поминува време сам, дури и на училиште.
– Јас порано зборував за девојчиња, а тој беше згрозен од тоа и рече дека никогаш не би сакал да спие со девојче – рече Ернст.
Тој барал жртви при собирање на секундарни суровини
Не е познато кога Владимир го извршил првото убиство, бидејќи инспекторите никогаш не ги пронашле роднините на првата жртва. Доколку сторил злосторства, Ваничевски би шетал по дворовите и би рекол дека е дел од организацијата Комсомол и дека ќе собира секундарни суровини и со тоа барал жртви.
Првото убиство со кое тој е поврзан е убиството на четиригодишната Герта Гребанова, која ја убил на крајот на летото 1938 година во Свердловск. За него се верува дека влегол во дворот на приватната куќа во која живееле Грбанците и го однел девојчето во летната кујна, каде прво ја задавил, а потоа ја избодел осум пати во главата. Ударите биле толку насилни што ножот се скршил. Се вели дека тој тогаш користел шрафцигер или џебен нож за време на убиството.
Тој ги извршил скоро сите напади и убиства во Свердловск, а за да ја измами полицијата, тој знаел како да оди во околните градови. Тој се обидел да ги силува сите жртви анално, бидејќи бил убеден дека класичниот сексуален однос не е можен. Потоа ги давел или ги прободувал жртвите до смрт.
Кога ја убил Герта, оставил докази на полицијата, дел од ножот останал во черепот на девојчето. Затоа, полицијата наредила телото на малото девојче да биде закопано без глава, за да им остане черепот како доказ. Тие верувале дека убиецот, доколку нападне повторно, ќе го искористи истиот, скршен нож, што секако никогаш не се случило.
Петтата жртва на Владимир било момче. Тој го намамил четиригодишниот Борха да оди со него да собере секундарни суровини, а потоа брутално го нападнал. За среќа, малото момче успеало да излезе и да и каже на полицијата сè. Сепак, полицијата не можела да го фати лудиот тинејџер долго време. Додека го бркале, тој успеал да изврши уште три убиства. Меѓу жртвите бил и тригодишниот Каша, чие тело го фрлил во мочуриштето.
Тој ги скрил телата во шумата
После тоа, тој ги убил четиригодишните Лида и Валија (3), во шумата на периферијата на Свардловск. Телата на девојчињата биле пронајдени меѓу гранките во пролетта 1939 година. Потоа ја киднапирал Алија (3), која брутално ја силувал, а потоа ја прободел со нож. За чудо, девојчето ја преживеало тортурата и успеало да избега. Бесен, тој киднапирал уште неколку деца.
Последна жртва е четиригодишната Тасија, која верувајќи дека ја убил ја фрлил во септичка јама. За среќа, детето само ја изгубило свеста од болката, а кога се разбудило во јамата, започнала да повикува помош и минувачите набрзо ја спасиле.
Полицијата во Свердловск не знаела каде удира. Скоро секој ден добивале извештаи дека дете било киднапирано или убиено. Тие не можеле да влезат во трага на злосторникот. Тој киднапирал во различни делови на градот, според различен модел, а телата на децата исто така би биле пронајдени на различни локации.
Децата кои избегале од Владимир не знаеле како да го опишат, а родителите од страв ги повлекле пријавите. Полицијата се обидела да го профилира убиецот, но без резултат. Мислеле дека е многу постар и дека веројатно вршел злосторства со децении. Тие верувале дека тој е ментално заостанат и некако хендикепиран. Во текот на 1939 година, повеќе од 300 лица биле уапсени во Свердловск под сомнение дека извршиле брутални злосторства.
Во октомври 1939 година, тројца полициски питомци го виделе Владимир како носи мало дете во шумата и тргнале да го следат. Тој бил пронајден додека задавувал тригодишно момче кое го киднапирал пред семејната куќа непосредно пред тоа. Тие успеале да го задржат до доаѓањето на колегите.
За време на испрашувањето, Владимир ги признал убиствата. Тој на полицијата и открил дека води и шифриран дневник во кој детално ги опишува злосторствата. Родителите го нашле дневникот во куќата и го донеле во полиција. На корицата пишувало: „Работник од Урал“. Семејството било подготвено да помогне во истрагата. Тие се одрекле од Владимир и барале да биде осуден на смрт.
Владимир бил осуден на 16 јануари 1940 година. Тој се обидел да се „извлече“ велејќи дека е подготвен да замине и да умре во војната, но судот го одбил неговото барање и тој бил осуден на смрт. Русите го држеле неговиот случај во тајност повеќе од 50 години, кога конечно бил дозволен пристап до судски документи и станале познати сите злосторства што ги извршил.