У детство голем дел од овија реченице су ни сметале, рачунале смо ги како претерување, али к’д малко повише созрееш сфаќаш дека тој е затој што наши мајке су ни мислиле само најдобро.
Дел од овија реченице сигурно сте ги слушнале „сто“ пута док сте раснале, а можда и д’н д’нска ги слушате. Смешни су, симпатични, али сигурно добонамерни.
– Кој е кога родија, ја тебе или ти мене?
– К’д пораснеш, ќе ти се разјасни.
– Обуј папуче, студ преко ноге улаза.
– Покриј т’ј гол грб, ќе ти отидев бубрези.
– Сто пута сам ти кажала не се клацкај на столицу.
– Куде си ги фрљија, тамо тражи.
– Пред 20 године сам школку завршил и д’н д’нска знам таблицу.
– Ја у твои године…
– Не ме интересирав други деца.
– Затој што ја кажа такој.
– Гледај ме док ти збору.
– Гледаш ли колко е саат?
– Ќе правимо муабет к’д ќе дојдеш дома.
– Он ако рипа у бунар и ти ли ќе рипаш?
– Затвори врата у чамац ли си роден?
– Исти како татка ти.
– Ти куќу имаш ли?
– Ќе дојдеш ти на мои године.
– Твоја едина обавеза е да учиш.
– Не цмиздри, да не те истепам па да има за што да ровеш.
– Памет у главу.
– Док си под мој кров…
– Да се нацрташ одма дома.
– Заработи, па троши.
Текнуе ли ви још некој муабет?
