Еден старец во бизарна носија, целиот извалкан со земја и лисја, извршувал должност на лично градинарско џуџе. Постојат записи дека чувањето живи „градинарски џуџиња“ постоело во 15 век.
Некои од овие „пустиници“ подоцна станале ценети како големи мудреци кои оделе на совет и медитација, овој бизарен обичај да се одржат живи „градинарски џуџиња“ станал хит во текот на 18 век во Викторијанска Англија.
Концептот бил прилично едноставен – богатите аристократи во нивните прекрасни градини и негувани градини имале возрасни луѓе, претежно во подоцнежните години, кои имитирале градинарски џуџиња.
За оваа „работа“ обично се ангажирале бездомници, кои потоа ќе се вселеле во колиба или во пештера што ќе се градела специјално за нив во оддалечените делови на имотот, опкружени со бујна вегетација.
На „џуџето“ никогаш не му било дозволено да престане да постапува што и да прават неговиот „работодавач“ или гости. За време на забавите, тој често бил покануван за да можат собраните да се шегуваат со него или, во случај да го сметале за „мудрец“, да го прашаат за совет и да медитираат со него.
„Градинарското џуџе“ не смеело да ги сече, бричи или да ги крати ноктите, а тој бил и повеќе од добро платен за својата работа.
Според некои податоци, годишната „плата“ на живо градинарско џуџе во текот на 18 век била околу 600 фунти, што е околу 180.000 долари во денешните пари.