Напуштени соби, ‘рѓосани апарати и необични гробишта каде илјадници столбови обележани со бројки создаваат морничава атмосфера што ги привлекува љубителите на мрачниот туризам во Грузија…
Универзитетскиот град и поранешен главен град на Џорџија, Милеџвил е идилично место со историски шарм, грст зеленило, блиското езеро Синклер и реката Окони.
Но, Милеџвил е познат и по најголемата психијатриска болница во светот, која денес изгледа како мал град на духови.
Напуштени соби, ‘рѓосани апарати и необични гробишта каде илјадници столбови обележани со бројки создаваат морничава атмосфера која ги привлекува љубителите на мрачниот туризам.
Бодликавата жица и запуштените ходници будат љубопитност за тајните на пропаднатиот санаториум со официјалното име: „Georgia Lunatic, Idiot and Epileptic Asylum“, отворен во 1837 година.
На туристичките тури посетителите можат да дознаат како санаториумот примал 17.000 пациенти одеднаш.
Водичот ќе ја раскаже и приказната за Тилман Барнет, првиот пациент кој умрел набргу откако го преминал прагот на санаториум.
Поради психичка болест го врзале со синџири за да не избега на пат кон болница и го принудиле да пешачи со километри. Исцрпен и уморен, Тилман не живеел долго. Но, ова е само една во морето морничави и тажни приказни кои го пишуваат минатото на оваа болница.
Илјадници Американци биле лекувани во Милевил, често против нивна волја, честопати без валидно верување во ментална болест.
Родителите во психијатриската установа ги плашеле своите деца, велејќи им дека ќе завршат таму доколку се непослушни, а таа ги исплашило и возрасните кои внимавале на тоа место.
Лекарите користеле класични психијатриски методи од тоа време, од лоботомија до електрошокови, но и многу помалку софистицирани техники на затворање на пациентите во метални кафези, принудно туширање со ладна или топла вода.
„Таму можеше да се види високо ниво на човечка хуманост, но и длабочините на деградација“, напиша д-р Питер Г. Кранфорд, главен клинички психолог во болницата во 1952 година, во својата книга која ја опишува ситуацијата во болницата.
До 1950 година, бројот на пациенти го надминал капацитетот на болницата. Имало двесте, дури триста пациенти по лекар кои не можеле да ја добијат соодветната грижа и внимание потребни за закрепнување.
Болницата почнала да се затвора во текот на 1960-тите и 1970-тите и извесно време функционирала како затвор, но дури во 2010 година ги затвориле вратите засекогаш.