Од 19-те деца родени од Ресит и Хатиџе Улас – пет браќа и сестри одат на сите четири екстремитети – користејќи стапала и дланки со неверојатна агилност, што истражувачите го протолкуваа како чекор што му претходел на исправеното одење на човекот.
Толку е тешко и неприродно луѓето да одат на овој начин што често се користи како задача за издржливост во американската војска – но за ова семејство тоа е реалност.
Различни теоретичари тврдат дека браќата и сестрите Улас одат како нашите рани предци оделе на сите четири, што ни дава увид во далечното минато.
Но, за разлика од приматите од кои еволуирале луѓето, браќата и сестрите од семејството Улас не ги користат рацете за одење, туку само ги користат дланките – поради што се многу бесчувствителни.
Некои научници ја опишаа оваа состојба како „заостаната еволуција“, што предизвика критики од други експерти кои тврдат дека станува збор за мешавина од генетски и посредни фактори.
Сестрите Сафија, Хазер, Сенем и Емине и братот Хусеин со години биле мачени од суровите селани во провинцијата Хатај во јужна Турција – во близина на границата со Сирија – каменувани и навредувани, нарекувани со погрдни имиња.
И шестиот брат одел на сите четири, но за жал починал кога имал пет години. Поради потсмев, жените од семејството Улас често остануваат блиску до дома, но според научниците кои го проучувале семејството, нивниот брат понекогаш талка по неколку километри и има основни интеракции со другите селани.
Ниту еден од петте луѓе, кои сега се на возраст меѓу 25 и 41 година, не посетувал училиште, но тие можеле да научат доволно курдски јазик за да комуницираат со своето семејство.
Повеќе од две децении, постоењето на семејството се чувало во тајност – тајна за остатокот од светот се додека двајца британски научници не го виделе необјавеното дело на турскиот професор во 2005 година.
Турските научници шпекулирале дека тоа е нарушување предложено од еволутивниот биолог Унер Тан, наречено Унер – Танов синдром – во кое луѓето кои страдаат од овој синдром одат на сите четири и имаат сериозни пречки во развојот – што сугерира дека тоа е форма на „обратна еволуција“.
Но, оваа теорија ја осуди британскиот психолог Николас Хемфри, кој ја опиша како „неодговорна“ и „навредлива“ откако се сретнал и го набљудувал семејството.
Зборувајќи во документарец на БиБиСи, професорот Хемфри рече:
„Нема да кажам ништо за ова, мислам дека описот на ова семејство на професор Тан како „деволуција“, како еволутивно враќање, не само што е научно неодговорно, туку и длабоко навредливо за ова семејство.
Заклучокот на професорот Тан беше отфрлен од Хемфри и уште двајца британски експерти, неврологот Роџер Кејнс и медицинскиот научник Џон Скојлс, кои тврдеа дека нивниот потег е последица на спојување на два ретки феномени.
Сметаат дека тоа се должи на генетски и развојни околности. Браќата и сестрите Улас, чии родители се братучеди, сите страдаат од вродено оштетување на мозокот, церебеларна атаксија, што значи дека им е тешко да се балансираат на две нозе, па нивниот моторен развој се канализира во ползење.
Но, научниците сметаат дека тоа не е „доволно објаснување“ за таквиот потег, тврдејќи дека главен фактор е нивната состојба во околностите и околината.
Децата лазеле на раце и колена како и обично до девет месеци, но потоа го развиле она што се нарекува „лазење на мечката“ – движење на рацете и нозете.
„Многу работи беа чудни за нив, знаеме за почеток, ни кажа мајка им, тие ползеле на необичен начин“, вели професорот Хемфрис во документарецот. „Некои од нив сигурно имале овој извонреден проблем со рамнотежата во тоа време, знаеме дека имаат чудни коски. Мислам дека описот на професорот Тан за ова семејство како „деволуција“, како еволутивно враќање, не само што е научно неодговорен, туку и длабоко навредлив за ова семејство“.
Професорот Николас Хемфри: „Знаеме дека мајката родила бебиња во исклучително брза секвенца. Седум деца се родиле во рок од пет години – четири од тие деца подоцна биле четириножни. Мислам дека воопшто не треба да бидеме изненадени – иако ова е екстремен случај – што културата може да биде толку влијателна кога сè повеќе сфаќаме дека толку малку од нашето однесување како деца или возрасни е всушност програмирано од гените, пишува The Sun.
Гените ни даваат одредени потенцијали и тие комуницираат со културата во која се наоѓаме”.
Во еден документ за дискусија објавен од Хемфри, Скојлс и Кејнс, научниците тврделе дека состојбата можеби никогаш повеќе нема да се види:
„Ако упорноста на одење со четири нозе кај овие браќа и сестри е резултат не само на слабо развиен мозок, туку и комбинација на необични фактори – генетски, физиолошки, психолошки и социјални – тогаш, до степен до кој комбинацијата на овие фактори во еден – семејство кое е многу неверојатно. Тоа е синдром кој можеби никогаш повеќе нема да се види“, напишале тие.
„Меѓутоа, дури и да е навистина еднократна патолошка состојба, сметаме дека од неа може да се извлечат антрополошки поуки. Бидејќи, како што истакнавме на почетокот, одењето на овие возрасни лица на четири нозе има невидени карактеристики кои не се забележани кај новороденчиња или други примати: особено, ова е случај со одење по рачниот зглоб, во комбинација со типична човечка двоножна употреба на задните нозе“.