Во 90-тите години на минатиот век, д-р Џон Шинибергер избегнал осуда за сексуален напад врз неговата сопруга и седум годишна поќерка со преземање екстремни мерки за да се збунат ДНК-тестовите кои ја докажуваат неговата вина.
На 31 октомври 1992 година, Кандис Фонаги отишла во нејзината локална болница во Киплинг, Канада, во потрага по пријател откако се скарала со своето момче.
Нејзината пријателка не работела таа вечер, но медицинската сестра предложила да оди на лекар, со оглед на елаборатната состојба во која се наоѓала во тоа време. Доктор Џон ја видел Фонаги и препорачал седатив за да ја смири. Очекувала пилула, но тој направил инекција, по што веднаш се разболела.
Оттогаш, нејзината меморија е маглива, бидејќи лекот што го примила – подоцна било утврдено дека е мидазолам – го инхибира создавањето на нови спомени, како и предизвикување на поспаност и намалување на анксиозноста. Неговата главна употреба е пред медицински процедури или за лица со механички вентилатори за да се намали свеста.
Кога дошла кај него, верувала дека лекарот ја нападнал сексуално. Откако го пријавила своето искуство во полиција, пронајдена е сперма, како и необичен избор на лек што и го дал лекарот.
Кога бил испрашуван, Џон доброволно се пријавил на полицијата со примерок од крв за да се спореди со собраниот примерок, што тој го сторил. ДНК не се совпаѓало. Една година подоцна, полицијата се согласила повторно да го тестира Шинибергер, овој пат под полициски надзор, наместо да им обезбеди примерок. ДНК не се совпаднал повторно. По ова, локалната заедница почнала да верува дека Фонаги лажела за нападот и без докази полицијата ја завршила истрагата.
Шинибергер тврди дека лекот што и давал на Фонаги понекогаш произведувал халуцинации на сексуални активности, но Фонаги продолжила да бара одговори. Ангажирала приватен детектив да земе примерок од ДНК на Шинибергер, кој ќе се тестира во приватна лабораторија. Сепак, крвта не е најлесната мостра за земање, па истражувачот го избрал најлесниот примерок: неговиот шампон.
Овој образец одговара на моделот на сперма.
Тоа било доволно за Фонаги да покрене граѓанска постапка против Шинибергер, каде што уште еднаш се согласил да направи ДНК-тест пред полициските сведоци. Техничарот се обидел да извлече крв од прстот на лекарот, но Шинибергер инсистирал да му се земе од раката. Техничарот се обидел да извлече крв од вената, и покрај фактот што се собрала, но не можел да добие доволно за ДНК-тестирање, па случајот повторно се распаднал.
Потоа, во април 1997 година, 15-годишната поќерка на Шинибергер пријавила дека и давал инекции навечер, пред да ја нападне неколку пати. Овој пат кога полицијата го испрашала, од прстот му зеле примероци од косата и крвта.
За разлика од крвта од неговата рака, оваа ДНК совршено се совпаѓал со примерокот на сперма добиен по нападот на Фонага. Тие го имале вистинскиот човек, но останува очигледното прашање: зошто по ѓаволите, ДНК дури сега одговара?
На судење, Шинибергер го признал својот метод за избегнување тест на крвта. На полицијата и дал крв на друг пациент, која ја чувал во раката. Тој во раката вградил одвод од 15 сантиметри Пенроуз, во кој имало крв на друг човек, како и антикоагуланси, за да не се распаѓа премногу.
Третиот примерок од крв не бил доволен за тестирање, бидејќи крвта скоро истекла и била стара повеќе од две години.
Нема да се изненадите кога ќе дознаете дека мажот е подготвен да ја наполни својата рака со туѓа крв, тој дури и нема лесно да се предаде, а Шинибергер тврдел дека Фонаги се прикрала и зела сперма од користен кондом. Поротата не му поверувала и тој бил осуден на шест години затвор.
