„Бог постои, ама много има изгубено на углед, затој што га створија ов’ј кукавички свет.“ Док га читам Ернеста Сабату, сас жалење констатирам дека не успеа да волонтирам у болницу овуј годину. Немам добру камеру да ги кропирам слике. Не ми требав политички поени. Не ми се мењав памперси на шлогирани за кои наука вика дека ќе умрев од корону. Ја сам за у колону пред банку, онај што ќе ги земе пусти шест иљадарке и да не знае што попрво да им направи. Да ги даде ли за изнајмену викендицу, па да се весели на Ала бих те ала окитио мала? Благо оном ко рано полуди. Да смо деца среќе, да лумпуемо и после 18 часот. Где ќу сад моја ружо?
Сметка за струју и ако ме натерав да праву тест и миришљави тобако свеќе за фину предновогодишњу атмосферу, ќе коштав 150 евра – ником није жао као мени. Плати, па свети Ивано.
И док се растрза висока дипломатија од љубави до мржње, поставља се егзистенцијално питање како је имати, па немати. Имати кандидатуру за градоначалника, па немати, па бити Југословен, па не знати чему служи приватни колеџ. Дабоме, так’в колеџ може да биде повољан за инфраструктуру у населбе, за да работив семафори и навремена паук служба више пазар, за К15 у јавни предузеќа и некој бунтовнички раднички императив у години један дан. Не за потврду на идентитет и полагање свежо цвеќе у Пелинце. Потврде ни требав да докажемо дека како самохрани родитељи ни следуев по 1.000 денара што не су довољни ни за врзанте на патике од наши деца. Уствари, може да бидев за на бувљак. Украдени ствари, купена будуќност. Ритам вози, вози јер ветрови ме ломе.
Живот кратко траје Мартинчо. Док му ти бесконачно реплицираш на почитуваниот Бране кого многу го почитуваш (каква пролив реторика), и док не ги донасаш есенцијални закони за кумановци, они низ реку живота пловив, као талас без свога циља. Успори мало судбино сестро.
Јасно ни е дека треба да миемо руке, фала за ништо што опозициски Срби преко пицопевца Ивана Стоиљковиќа помогнасва сас цел камион маске и гелови у најтешкото (једнократно), пројдесмо гу и фазу на дезинфекцију на артикли пред куќан праг и направисмо се „на Тошо“ сас сви познаници на улицу колко само да не се рукуемо сас њима. Навикнасмо се на сечење колач за здравје сас туп нож, на правење живели сас сами себе – за да ги заштитимо други. Угасила си нас, короно.
Механички гу искључују рерну пред немога сведока у вид на таву посан ориз, здрвен како опанчарски кур пред нечиповану невесту. Ко се с нама дружи, живот му је дужи е заблуда за 2020 годину. Делисмо се прво на тија што веруев и не веруев у корону, па глатко отидесмо у универзалну хармонију на глупост – онија кои ќе гу примив вакцину и вечито проницљиви теоретичари на заговор. Да се ебев сви по ред, и Несторовиќ, и Дејвид Ајк, и Маркоски. Да држу тезгу на дољни пазар напишала би Елајте си при мен, овуј недељу на попуст ќе бидев лимони и леќа, а за витамин Д консултирајте се со вашиот фармацевт на вибер. Година на утерување памет и негирање на сунце љубави.
Година у коју надреално Куманово има 50 лајка, глумци носив маске и чував га колективно здравје зашто „нешто ипак постои, макар вештачки направено како вирус“, година у коју челник на центар за културу постира слике од јапански јабуке и статуси на премиера, а директорке на школе не умев да објаснив како попуштија успех на целу едну изгубену у онлајн наставу генерацију. А, умев да изберев дезен на постељину за болни на кои им треба клексан лутке мои, не јастучница сас хелоу кити.
Ја не сакам да опстоју у град у кој сас интелектуалци, вуковци и оштроумни како Мајтора ќе се прашују дали ни требав бекатони у облик на баклаву на Спомен Костурницу и дали е Бошко М. уствари Војка и дали стварно га местив Оливера од Водостопанство да биде градоначалник, човека кој не уме да прочита раззелени, сас две „З“ (како лидера му!). Ја не се палу на слоган К’т ако не с’к од адвоката кој још не може да се пронајде у љубав, камоли у политичку сцену. То је само једна честитка мање.
Ја сакам продавачка сас тазе ирваси на нокти да даде интервју у кое ќе каже:
Џабе едев гомна дека недеља е нерадни д’н, носу гајбе и после 6 попладне, па ете жива здрава буцкаста без дијабет; муж таксист, некад вози сас маску под браду, некад до очи гу ставља нинџа мој, свраќа да ги провери деца да не играв игрице за време на часови, да наѕрне мајку му цркла да бог да’ само лекови скупи пие за тироиду, да ме довезе од работу, да седнемо навечер и да погледамо како се утеруе стра у коске преко телевизор. Кивасмо, кашљасмо, тражисмо шумеќи аспирин по црн макадам, седесмо без паре, не ги видесмо роѓаци у Сурдулицу, бесмо на неколко сахране, повлечесмо се у себе, стависмо бесмислени бариере меѓу ладни собе и па гу вртив работу дека смо кластери. Побро вика за Нову Годину да се скриемо куде нас колко само да га преслушамо опус на Шабана и Џеја, ама још се мислимо. Има една ровла у комшије, работи у општину и ако фати некој проект од овија сас грантови за бељаковску пругу, ќе пријави за злосторничко здружување. Кој ќе ву га набутуе после све до Свети Јован? Куде си Максиме куќо стара да избациш статус претходно за сви несреќни потези (на лидера му)? Гледате, драги мои, увек има изговор да не бидемо среќни.
Грујо, Катица, Бучковски, Рамазан, Свети Никола, Марихуана, Географија, Геополитика, Историја и онај на уметност, уметност живљења. Апологетски и ако сте носител на јавну функцију, знаемо дека ќе празнуете одговорно. Ако не ви е преточена јува, не дробите суву пиперку. Пазите што ќе поете. Атомско склониште је иза угла. Петарде нека ви пуцав позади уши к’т ќе ви текне дека рестрикције су можда још две године. Уапите се за г’з зашто прифаќате вирус чија смртност е помала од 0,1 процент. Нека ви га набутав у уста преко маску затој што ве гребе грло, а сакате да си гу задржите мизерну работу за да га плаќате редовно кредит и да се упуштате често у дискусију куде прала гаќе Магдалена Антова. На Студену Воду не ги е сигурно. Имала поважни работе од летњиковци и ресторанТи на излетнички места.
У 21ви век Куманово се натеза зашто се плоштад још увек вика Нова Југославија. Правда се за прошли и будуќи кандидати сас оној глупо афганистанско резиме дека биле учесници на семинари и дека одозгора на тога љупиле компири откако гу купиле диплому, па све до корону.
Рекапитулирале би за овуј годину овакој: не смо сви способни да засадимо јаворово дрво. Довољно е да признаемо дека за нас су калемени крушке прав избор. И дека најубави крушке свиње ни ги едев.
До наредно читање, чувајте си ги бубрези, од искуство ви кажују дека ќе поскупев на црну берзу; не се тестирајте освен ако стварно сакате да одморите од глупи шефови, а плата ви лега цела; не вадите зелен картон; не дишите сас пуни плуќа јер ако имате флеке на ренген од некое МТ у младост, одма ве турав на појачан кислород и лимен санд’к не ви гине и биќе недеља и сви сте ту а мене с вама нема. Ќутавела. Попушинела. За обиџуко багатела.
И не забрављајте: у Средорек не се е асфалтираја само ед’н крак од улицу овуј тешку годину! У Рајкову Куќу вмровски саветник забрављам му име, црномањаст дечко, не е циментираја само у своју маалу; он’ј ќелав наставник од опозицију кој редовно доваѓа на градски седнице не се е с’снаја само ед’н пут на претседателку; на кризан штаб уста пење му фатисва дека доктори су херои и дека треба да им помогнемо; Бугарска силиконска лутка Преслава е ујна на скоро 80.000 Македонци, још малко како наш град у бројност…
И такој, Среќна Нова Година Куманово и да ти ебу ујну!
Пишуе: Ивана Аткинс