КОКОДАЧЕЊЕ ПРЕД ВЕЛИГДЕН

Сподели со своите пријатели

Кокошке су најигнорирана врста животинке у свет. Овај, некад егзотична сорта, брои преко два билиона, углавном бели видови, кои живив у прљави, густо населени кокошарници и чекав да бидев закољани за недељан ручак. Џигери и други органи су ву одамна потценети. Дали сте знале и дека у шију на кокошку има повише коске него у врат на жирафу? Голем к..љун!

Кумановски кокошке се одликуев сас самоконтролу у животни навике и може да се истрењирав на пример три пута у недељу да едев гра. Изненадуев и колко су добри у математику. Ако имав 1.400 денара недељно за жито, одма га тргнев бајат леб на страну за презлу. Никад не се бунив против фармера зашто не им га појачаја концентрат, камоли зашто сануев просо. Дарба им е што л’сно памтив фаце, од сви профили, највише лажни. Од цел животински свет, само они разликуев нијансе на широк спектар бое. Осетљиви су на много начини. Жалив за оскубани и за не-носилке, ама само кокодакав на социјални плот. Ништо конкретно. Кљун им е најосетљив и ако само приметив најмалу критику за квалитет на јајце, летив перја. Један омлет – четворо мртвих. Енгри брдс.

Loading...

Агрономи се жалив на миграцију и наталитет. А, зашто уствари носивост варира? Због недовољну светлост на кокошарник, неквалитетну храну, стрес, нехигиену и стра у двор и надвор од њега. Доминација на едну боју значи дека кокошка што трчи повише увек ќе е невина, макар неспособна да носи јајца, а од надвор може да долети петал кој ќе скенира некој тртњак и ќе пренесе искуства у свој кокошарник. „Еј, а бе овија почнале да несев сас две жутке, ај и ми!“.

Инкубатор ги е една врста школа. На осамнаести д’н пилци отварав очи и уз довољно влагу почнев да гу играв Ринге ринге Раја. Мада, и на некои малолетни чика Паја им дојде пред време. Тој су ГМО. Напумпани за јавност, без перцептори за слатко, сваку суботу крекав уз „ал’ моје срце је пиле, покисло, жуто и мало што је крај орла једном заспало“.

 

 

140.000 кокошке серев по државни земјишта без да носив јајца, а фармери им купуев беген семке. 350 петла у сваку општину прописно будив поштен свет у рану зору како нагледни тела за контролу на квалитет на пилиња. Комисије од товени кокошке, кои су понекад агресивна живинад, мавав стари коке, не због добру јуху, него због едно зрно пченицу.

Свак друг фармер е Ранко Новак. Нов у град – ама довољно стар да ужива у стих „им’о сам страшног петла, био је прави ѓав’о“.

Оптимални услови за производство на јајца нема ни у ед’н кокошарник. У зиму се сви митив, у пролет бегав, у лето и есен се полемизира дали су бели или жути јајца поздрави. Ако им се давало лук да кљукав, кокошке би биле дуговечни. Ама, ако претерав, ќе им било афродизијак. Табле ќе снемамо. Затој па, боју имамо. Црвена ни увек искача накуде розе, а старовремски – варени у кромид сас хулахопку и по некое цветче – деца ги избегавав. Да не се понашамо како пијани кокошке: за нас беше поедноставно да ги научимо исти тија деца што су тој муда, а не да им купимо нови крошње за Велигден, лаковани ципеле и два броја поголеми кошуље. За нас беше поважно они да соберев паре, а не јајца.

Да си ги м’стите сас здравје. Највише у плаво и жуто.

И ов’ј порниќ ќе има среќан крај. Ќе дознаемо кој ги ебе наши кокошке.

Вајстину воскресе.

Пишуе: Ивана Аткинс

Leave a Reply