Едвај постои историчар кој се занимава со модерна Британија без да направи паралела помеѓу оваа зима на штрајкови и зимата на незадоволство во 1978 година, кога земјата се соочи со масовни штрајкови што доведоа до тоа конзервативците да ја преземат власта од лабуристите следната година.
Тогаш лабуристичката влада висеше на конец бидејќи протестите го уништија целиот систем, а конзервативците на Маргарет Тачер во опозиција ја чекаа својата шанса.
Сега конзервативната влада се соочува со најголемите штрајкови во последните децении, додека опозициските лабуристи ги чекаат своите пет минути.
Вработените во јавниот сектор штрајкуваат, трошоците за живот растат, а земјата ја чекаат избори следната година.
Според аналитичарите, штрајковите кои се вжештија во декември и значително се зголемија во јануари ја претставуваат надолната траекторија на владата на Риши Сунак.
Почнувајќи од оваа недела, според прогнозите, угледот на конзервативниот кабинет ќе оди дополнително надолу со најмалку 100.000 државни службеници кои работат во пристаништата и аеродромите ќе излезат на улиците, заедно со уште илјадници наставници, медицински персонал и работници за итни случаи.
Продолжуваат протестите на железничарите и поштенските работници, а дополнителна главоболка во Даунинг стрит предизвика одлуката на пожарникарите да прекинат со работа – првпат по две децении.
Сите штрајкувачи ги обединува нивното незадоволство од стагнација на платите во време на двоцифрена инфлација.
Работничките протести, кои конзервативците некогаш ги користеа како политичко оружје, стап за поддршка на владата, сега се свртеа против нив.
За Лабуристичката партија, за да победи на следните избори, доволно е да не направи ништо, да користи тактика – да молчи и да ги остави ривалите да се „уништат“ со погрешни постапки.
Еден од погрешните потези беше припишувањето одговорност на штрајкувачите за загрозување на општата безбедност, додека граѓаните соочени со инфлација се идентификуваат со маките на оние што протестираат.
Претставниците на синдикатот се бесни иако премиерот Риши Сунак се обидува внимателно да им пристапи, бидејќи истовремено го турка законот што ќе обезбеди минимален процес на работа во областите каде што се вработени оние што протестираат.
Ова значи дека правото на штрајк може да биде загрозено со законодавството кое бара работниците да бидат на работното место, во спротивно може да ги загубат своите работни места. „Политико“ го цитира поранешниот советник на британската влада Џејмс Фрејн, кој вели:
„Она што премиерот не може да го направи, а што можеше порано, е да ја прикаже оваа ситуација како идеолошки водени штрајкови поради кризата со трошоците за живот. ”
Сунак не би убедил никого со тврдењето дека синдикатите се „исплатени“, да речеме од лабуристите, за да предизвикаат хаос во државата.
Доволно е лабуристите да се борат во парламентот против законодавството кое ќе го ограничи правото на штрајк. Синдикатите ќе водат протестни акции против тој закон.
Владата останува на ставот дека зголемувањето на платите ќе ја влоши инфлацијата и игра на картата дека луѓето ќе се заситат од штрајкувачите, особено од железничарите кои ги блокираат шините.
Прашање е до која точка ќе падне угледот на власта, односно до каде ќе достигне поддршката за синдикатите, која веќе некое време расте. Може да се каже дека приказната се сведува на игра на нерви – кој прв ќе трепне.
Сите информации поврзани со најновите случувања во Велика Британија можете да ги прочитате ТУКА.