Со децении користевме дипломатска реторика со две острици на тема НАТО и Украина и тоа резултираше со целосна катастрофа, пишува поранешниот британски премиер Борис Џонсон во авторски текст за Вашингтон пост.
Поминавме години кажувајќи им на Украинците дека имаме политика на „отворени врати“ во НАТО и дека тие имаат право „сам да си ја изберат судбината“ и дека Русија не треба да може да наметне вето.
И сето ова време отворено и сигнализиравме на Москва дека Украина никогаш нема да се приклучи на алијансата – затоа што многу членки на НАТО едноставно самите ќе стават вето.
Во принцип, да; во пракса, не. Тоа беше пораката.
И каков е резултатот од сето тоа? Што постигнавме со тивко говорење на двете страни?
Резултатот е најлошата војна во Европа во последните 80 години, според Џонсон.
Рускиот претседател Владимир Путин уништи безброј животи, домови, надежи и соништа.
Ја уништи и најмалата причина да има некаква симпатија кон него или неговата параноја.
Попатно, тој направи да исчезне случајот против членството на Украина во НАТО.
Украинското население се сметаше за премногу поделено околу членството во НАТО; а пред 2014 година секако можеше да се бара.
Ако ги погледнеме бројките сега, поддршката за членство во НАТО во Украина отиде во стратосферата – таа е 83 проценти, според резултатите од неодамнешната анкета.
Беше кажано дека Украина не е соодветно воено компатибилна со НАТО.
Денес, Украинците користат вртоглаво количество различна опрема од земјите на НАТО, со најголема вештина и храброст.
Нема апсолутно ништо што НАТО би можел да ги научи Украинците за водење војна – всушност, има многу што тие би можеле да не научат, според Џонсон.
Пред сè, се тврди дека евентуалното членство на Украина во НАТО е „провокативно“ за Путин и Русија.
Вистината е дека никогаш не требаше да го прифатиме овој аргумент.
Требаше да инсистираме на реалноста – дека Кремљ нема од што да се плаши кога е НАТО во прашање бидејќи е одбранбен сојуз.
Но, земјите-членки го прифатија ова лажно гледиште; Признавам дека извесно време и самиот го прифаќав, пишува Џонсон.
Погледнете што се случи кога се обидовме да не го испровоцираме Путин.
Го смиривме на самитот на НАТО во Букурешт во 2008 година.
Украинците сакаа Акционен план за членство во НАТО (МАП).
Добија топли зборови за евентуалното членство, но не и МАП.
Путин присуствуваше на тој самит и изјави дека е задоволен од резултатот.
Што направи следно?
Во 2014 година, тој ги нападна Донбас и Крим со неговата заштитна комбинација на бесрамни лаги и бруталност.
Наместо соодветно да го казниме, ние одговоривме со политика на кукавичко смирување.
Далеку од тоа што им помогнавме на Украинците да го избркаат од нивната земја, го воведовме трагикомичниот „нормандски формат“, во кој Русија и Украина беа третирани како еднакво виновни, кога Русија беше очигледно агресор, а Украина жртва.
Дури и тогаш, членството во НАТО беше теоретски на дневен ред, но сите знаеја дека тоа нема да се случи, барем не во политичкиот живот на кој било на маса.
Така, Украинците го добија најлошото од двата света.
НАТО исфрли доволно добрини за членството на Украина што Путин може да ги искористи во својата пропаганда и да тврди дека Русија е под закана од опкружување.
А реалноста беше дека НАТО не направи ништо за да ја заштити Украина и ништо за да ја унапреди целта за украинско членство.
Точно, ако ме прашавте пред инвазијата на Путин кога Украина ќе се приклучи на НАТО, ќе реков: „за кога пеколот ќе замрзне, или барем не за 10 години“, рече Џонсон.
Но, ако тогаш ме прашавте дали ќе испратиме тенкови Челинџер во Украина, или тенкови Абрамс, или дали Германците ќе испратат леопарди – ќе мислев дека сте луд.
Исто како што би помислил дека си луд ако ми кажеше дека Путин ќе изврши инвазија.
Путин не изврши инвазија затоа што мислеше дека Украина ќе влезе во НАТО.
Секогаш знаеше дека тоа е малку веројатно.
Тој ја нападна Украина затоа што веруваше – со многу докази – дека не сме навистина сериозни во заштитата на Украина.
Напаѓаше затоа што сакаше да ја обнови старата советска империја и затоа што веруваше – глупаво – дека ќе победи.
Ако беше доволно храбар и доследен да ја внесе Украина во НАТО – ако навистина го мислеше она што го кажува – тогаш оваа крајна катастрофа можеше да се спречи
Знам дека, во некои големи европски градови, овој исход ќе биде тешко да се прифати. Но, логиката не може да се негира.
Заради стабилност и мир, на Украина сега и треба јасност за нејзината позиција во евроатлантската безбедносна архитектура.
Нашето затајување и мавтање завршија со масакр.
На Украинците треба да им се даде се што им е потребно за да се стави крај на оваа војна, што е можно поскоро, а ние треба да го започнеме процесот за влез на Украина во НАТО и тоа веднаш.
Нема да има смисла Москва да се жали.
Имаа шанса еднаш и беа слушани со почит.
Нивната шанса е претворена во прав со бомбите и ракетите на Путин.
Сите информации поврзани со најновите случувања со војната во Украина можете да ги прочитате ТУКА.