Том Драри, 28-годишник со ранец, започнал со авантура од 4.000 километри минатиот октомври. Одлучил да го премине источниот брег на Австралија, од Мелбурн до Кернс на скејтборд.
Смелиот потфат за обиколка на скоро целата страна на континентот била мотивиран од глобална пандемија и навидум бесконечна блокада.
„Сакам да возам скејт. И поради пандемијата и затворањето, почнав да се нервирам. Возев сè повеќе и повеќе да го расчистувам умот. Не знам, само сакав да одам во авантура”, изјави тој за Си-Ен-Ен .
View this post on Instagram
„Јас сум од рурална Австралија и никогаш не сум бил на крајбрежјето, па затоа целото ова ново искуство е за мене“, рече Драри, кој живее во малиот град Брокен Хил во Нов Јужен Велс.
Семејството и пријателите на почетокот биле скептични и, на почетокот, Драри се согласил со нив.
„Кога тргнав, на третиот ден, мислев дека сум глупав. Бев истоштен и телото ме болеше”, рече тој, но додаде дека поддршката од неговите најблиски му помогнала да продолжи.
Драри бил навикнат на тешкотии. Работел како рудар во родниот град, каде трагал по дијаманти на длабочина од 1.400 метри. Тој вели дека тоа било физички најтешката работа што ја имал.
„Тежок и валкан плус топлината. Знаев дека ако можам да работам таму 12 часа на ден, тогаш може да скејтам 12 часа на ден на сонце”, рече тој.
View this post on Instagram
Со таков став тргнал и фатил ритам по неколку недели.
„Паднав двапати. Три незгодни гребнатинки. За малку ќе стапнев на четири смртоносни змии. Пет пати налетав на полицијата. Шест пати имав скоро топлотен удар”, смета Драри за професионалните ризици на трансконтиненталниот скејтер.
Поминувал 50 до 100 километри на ден. Во една прилика, тој скејтал 15 часа и минал 115 километри.
Некои возачи го пријавиле во полиција како „некој идиот на скејтборд“, а понекогаш морал да избегне конфликт со нив, и тоа го сторил тоа итро.
„Би им побарал пари за фондација и тие би ме оставиле на мира. Ако некогаш сакате да се ослободите од некого, само побарајте од него пари”, вели тој низ смеа.
Тој сменил безброј тркала и носачи и извадил половина дузина патики затоа што, особено на висорамнините, морал да оди.
И тука е топлината. Драри проценува дека просечната температура на неговото патување била околу 33 степени, но во еден момент од делот на патувањето до Квинсленд, таа била многу, многу поголема.
View this post on Instagram
„Беше ужасно жешко и целото тело ми се тресеше. Мислев дека ќе умрам ако не најдам сенка. Не знаев дали да продолжам”, вели тој. Но, тој продолжил.
„На крајот на денот, пивото никогаш немаше подобар вкус“, вели тој со насмевка.
Интересно за него е што не изгубил ниту грам од 100 килограми, но смета дека за тоа се виновни пивото и лошата исхрана. Сепак, тој забележал една промена во неговиот изглед – тој смета дека едната од неговите нозе е посилна од другата, како и дека има „најдобра боја во цела Австралија“.
Драри водел детален дневник за патувања на својот Инстаграм, а неговата љубезност и релаксација му донеле армии на обожаватели. Тој се сретнал со многу луѓе на патувањето и вели дека сè уште е во контакт со нив.
„Живееме во страв, не само од луѓето, туку и од природните појави. Моето ментално здравје никогаш не било подобро. Се чувствувам во хармонија со природата и луѓето”, вели тој.
Во годината кога скејтбордот привлече дополнително медиумско внимание како спорт вклучен во Олимписките игри, Драри придонесе за развој на овој спорт на глобално ниво. Тој собрал средства за изградба на првиот скејт парк во Лаос, единствената југоисточна азиска земја што нема скејт парк.
И покрај авантурата. Драри вели дека му недостига домот и едвај чека да се врати и да побара нова работа. Тој не верува дека некогаш повторно ќе го започне овој скејт маратон, но го препорачува на сите што сакаат да го пробаат.
Тој верува дека тој е првиот човек што скејтирал досега на северот на Австралија, но не смета дека соборил рекорд затоа што други луѓе скејтале на подолги растојанија, но исто така вели дека не му е важно.
„Јас нема да бидам во Гинисовата книга на рекорди. Да бидам искрен, не ми е гајле што моето име се споменува во книгата”, рече тој.
Што се однесува до скејтот што го возел, тој не се грижеч премногу ниту за тоа.
„Јас обично не се приврзувам на работите“, вели тој со кревање раменици.
Она што му е важно и што секогаш ќе го памети се луѓето, местата, сцените.
„Дефинитивно имам репутација во светот на скејтерите и среќен сум поради тоа“, вели тој.